Onze blogs

Ankie woont samen en is moeder van 4 kinderen (3,7,11 en 13 jaar). Ze is al bijna 14 jaar verloskundige in Assen bij Aiber verloskundigen en Verloskundigen-kloosterveen. In deze blog neemt Ankie je mee in een dag als verloskundige.Het is woensdagavond en ik heb zojuist de dienst overgenomen van mijn collega. De komende 48 uur sta ik op wacht voor alle bevallingen en belletjes. Als ik op donderdagochtend wakker word ben ik blij dat ik de eerste nacht lekker heb kunnen slapen. Vol energie begin ik dan ook aan de visites. Met de radio op volume 10 en mijn zangstem die alleen geschikt is voor eigen publiek rij ik door mijn eigen stadje Assen.Alle kraamvrouwen krijgen de eerste 8-10 dagen om de dag van ons een bezoekje. Soms alleen om even kort te checken hoe het gaat, maar meestal kletsen we heel wat af. We bespreken uitgebreid de bevalling en hoe het herstel gaat. Want ja dat herstel gaat niet altijd even vlot. Voedingsproblemen, pijnlijke gestuwde borsten, hechtingen die gevoelig zijn en daarnaast alles onder het genot van een flinke dosis hormonen. Zie hier een gemiddelde kraamvrouw…Ik begin bij Willemijn, ze is 5 dagen geleden bevallen van haar eerste kindje. Haar bevalling ging niet helemaal zoals gepland, maar ondanks dat kan ze er wel goed op terug kijken. Eergister was mijn collega bij haar en was ze blij dat alles achter de rug was en dat ze nu lekker kon genieten van haar mooie meisje. Ondanks dat de borstvoeding nog wat lastig ging, genoot ze onder een goede dosis adrenaline (wat de eerste 2-3 dagen na de bevalling volop aanwezig is) zichtbaar van haar rol als nieuwe moeder. Ik sta voor de deur en zie bij binnenkomst direct dat het niet haar dag is. Ze is moe! Het was wederom een onrustige nacht en de borstvoeding gaat nog steeds niet helemaal lekker. De kleine wil nog niet goed aanhappen aan de borst en daar heb je in de eerste week soms een hoop geduld voor nodig. Als we allebei net een kopje thee van de kraamverzorgster krijgen, barst ze in tranen uit. Hoe doen mensen dit, vraagt Willemijn! Ik troost haar met de gedachten dat het een heel normaal gevoel is en erg herkenbaar, maar dat er echt een nacht aan gaat komen dat het allemaal iets beter gaat.Als moeder van 4 kinderen snap ik haar gevoel volkomen. Hele dagen gaan alleen maar op aan voeden, troosten, luiers verschonen en niet vergeten zelf te eten en te drinken en o ja slapen zodra het kan. En dat is bij de eerste heel heftig. Nu ik 4 kinderen heb, verlang ik wel eens terug naar hoe het was met maar 1 kindje, maar dan besef ik me weer heel gauw dat ik dat nou juist het meest heftige vond. Bij nummer 2,3 of 4 weet je vaak beter wat je te wachten staat en ben je in de meeste gevallen wat zelfverzekerder dan bij de eerste.We kletsen nog een tijdje en als alle tranen zijn gedroogd en we zelfs ook nog wat hebben gelachen, adviseer ik haar wat dingen over de borstvoeding en om heel even een frisse neus te halen omdat de muren op haar afkomen. Heel even de buitenlucht in, niet te ver, maar een klein rondje. Even het hoofd leeg maken en daarna even te gaan slapen terwijl de kraamverzorgster op de baby past. Opgelucht met een nieuw plan voor de komende 24 uur, een dikke knuffel die ze even heel hard nodig had en een lieve kraamverzorgster ga ik verder met mijn visites.Het mooie van de kraamvisites is dat er in de meeste gevallen geen tijdsdruk is, zoals op het spreekuur. Tenzij er een bevalling aan de gang is, dan moet ik soms wat vaart in de visites zetten. Overigens niet mijn beste eigenschap bij deze taak. Mijn man noemt het een theekransje, maar gelukkig weten wij verloskundigen wel beter. Je bent verantwoordelijk voor de gezondheid van moeder en kind. Je wil graag dat alles goed verloopt die eerste week. In de meeste gevallen geef je dan ook veel uitleg of adviezen of bied je een luisterend oor en soms een arm om je schouder… en ja soms als alles heel goed gaat, kletsen we heel wat af en is het net een theekransje. Heeft mijn man toch nog een beetje gelijk..

Één van de leukste dingen als je zwanger bent is misschien wel het inrichten van de babykamer. Speciaal voor dat kleine wondertje in jouw buik de allermooiste spullen en producten verzamelen. De babykamer inrichten is iets wat je met je hart doet. Maar ook op gevoel! Er zijn geen regels, maar wij kunnen ons voorstellen dat het wel fijn is dat er wat richtlijnen zijn. Waar moet je op letten bij het inrichten van de babykamer? Waar moet je beginnen? Wij delen dé 5 belangrijkste tips met jou!Tip 1: InspiratieNeem de tijd om genoeg inspiratie op te doen. En denk goed na wat voor soort stijl je wil in de babykamer. Wellicht heb je wel al wat ideeën in je hoofd. Deze kan je gebruiken als uitgangspunt.Inspiratie kun je overal opdoen. Online op Pinterest door bijvoorbeeld te zoeken op babyroom, baby styling óf door op Instagram te kijken en te zoeken op #nurserystyling #babyroom of #babystyling.Tip 2: Kleurenplan & Shopping moodboardNadat je genoeg ideeën hebt opgedaan, is het leuk om een moodboard voor jezelf te maken met al jouw ideeën. Het is niet alleen overzichtelijk maar ook nog eens superhandig tijdens het online shoppen van alle items voor de babykamer. Een belangrijk onderdeel van het moodboard is het kleurenplan! Eigenlijk is het zelfs slim om hier mee te beginnen zodat je dan gemakkelijk op de kleuren kan voortborduren! Kijk online naar kleuren die je mooi vindt en hou deze bij de hand wanneer je aan het shoppen bent. Je kunt een bezoekje brengen aan de bouwmarkt voor kleurstalen, maar nu met de Coronacrisis is online kleurinspiratie opdoen ook een goed alternatief. Het is belangrijk om afbeeldingen te verzamelen die een totaal sfeer laten zien en een mooi verhaal vertellen! Moet het kamertje stoer zijn? Of juist lief, of ga je voor een wat tijdlozere uitstraling. Denk er goed over na, en maak een duidelijke keuze, dit scheelt enorm tijdens het inrichten!Tip 3: Leg een goede basisEen goede basis in de babykamer is belangrijk voor de verdere styling. Denk aan een goede vloer, een mooie kleur op de muren en bijpassende raamdecoratie. Misschien vind je het wel leuk om een behangetje toe te voegen in de kamer met een leuke print in het thema van jouw stijl. Een goede basis is het halve werk!Tip 4: De indeling en inrichtingKijk eerst eens goed naar de indeling van de babykamer! Vaak heb je nodig: een commode, een wieg en/óf ledikantje en een kast/dressoir. Kijk wat qua indeling het beste is en hoe de meubeltjes het mooiste tot hun recht komen. Heb je een wat kleinere kamer? Kies dan voor meubels met extra opbergruimte. Denk aan een extra lade onder het bedje of een wandplank extra aan de muur. Probeer desnoods te schuiven met de meubels en zo kies je vaak op basis van gevoel de juist indeling. Tip 5: de finishing touchAls de basis van de babykamer klaar is, is het tijd om de babykamer te gaan stylen! Het leukste onderdeel én het onderdeel waar je een persoonlijke touch kan toevoegen. Gebruik hierbij weer je moodboard. Denk aan je kleuren en houdt rekening met je thema. Wat zijn de basis items bij de styling van de babykamer? Verlichting Beddengoed voor de wieg of het ledikantje Raamdecoratie Aankleedkussen + aankleedkussenhoezen Piekstok + sluier of klamboe Wandkast of wandplanken Denk daarnaast aan extra styling items zoals: Hydrofiel (bekijk eens welke leuke kleurenopties er zijn) Leuke knuffeltjes Een vloerkleed Een spiegel (zorgt voor meer ruimtelijkheid) Opbergmanden Leuke decoratie Plantjes of droogbloemen Voeg ook persoonlijke elementen toe in de babykamer. Denk bijvoorbeeld aan de eerste echo, een leuke kaart met een persoonlijke tekst of quote, een foto van de zwangerschap. Deze persoonlijke dingen maken de kamer echt af!

Tessa (27) is op 11 oktober voor het eerst moeder geworden van zoontje, Sev. Tessa vertelt over haar ervaringen van haar eerste bevalling. Ze had gescheurde vliezen en haar bevalling moest ingeleid worden.Of ik niet heel erg opzag tegen de bevalling, of bang was voor de pijn zijn vragen die tijdens mijn zwangerschap regelmatig terug kwamen. Waarop ik in alle nuchterheid antwoorde: Agh, hij moet er toch uit?Ik was precies 39 weken zwanger toen ik op donderdag avond tijdens het tandenpoetsen wat tussen mijn benen naar beneden voelde sijpelen. Niet veel maar toch dacht ik meteen aan gebroken vliezen. Ik besloot de verloskundige niet meteen te bellen, maar nog een paar uurtjes slaap te pakken, aangezien ik verder nog niks voelde. Na een iets te rustige nacht toch een bezoekje aan de verloskundige gebracht. Zij concludeerde dat mijn baarmoeder nog vol zat met vruchtwater en kon dus niet bevestigen dat mijn vliezen echt gebroken waren, terug naar huis dus om het nog even aan te kijken. In de loop van de dag verloor ik toch steeds meer vocht en had ik inmiddels al dikke maandverbanden nodig om de steeds grotere hoeveelheden vocht op te vangen. Terug naar de verloskundige, die voor ons een afspraak plande in het ziekenhuis voor de volgende dag. In het ziekenhuis waren ze er toch echt zeker van, gebroken vliezen! Of beter gezegd, gescheurde vliezen, want ik verloor steeds een beetje vruchtwater, in plaats van in één keer een grote flats.Nog een nachtje in ons eigen bed geslapen, opnieuw in de hoop dat de bevalling vanzelf zou beginnen. Helaas kwam het niet vanzelf op gang, dus moesten we zondag ochtend terug naar het ziekenhuis, zodat ik ingeleid kon worden. Met langdurig gebroken vliezen bestaat er een verhoogde kans op infecties en moet je binnen 72 uur bevallen.Voordat ik ingeleid kon worden moest eerst mijn baarmoedermond gerijpt worden, dit doen ze door het inbrengen van een ‘veter’ met hormonen. Deze moet 12 uur blijven zitten, en kan er ook voor zorgen dat de weeën op gang komen. Zondagavond om 22:00 uur moest mijn vriend, Michaël, helaas naar huis. Vertoon je geen verschijnselen dan mogen partners niet blijven slapen. Wel wordt er meteen gebeld als het wel lijkt te beginnen, dus met het geluid van zijn telefoon op levensgevaarlijk, bleef ik alleen achter voor de nacht.Zondag op maandag nacht kwamen de weeën dan toch op gang! Achteraf gezien voelde ik al wel iets toen Michaël naar huis ging, maar weet je niet precies wat je moet voelen. Gelukkig had ik geen kamergenootje en kon ik de hele nacht onbezwaard een beetje rond lopen. Liggen leek bij mij onmogelijk, bij elke wee sprong ik uit bed om de pijn weg te bewegen. Deze nacht is voor mij achteraf een beetje wazig, mijn tijdsbesef was weg, omdat ik heel druk was om in mijn eentje de pijn op te vangen. Volgens mij heb ik uiteindelijk nog wel even geslapen omdat de weeën toch weer een klein beetje af namen. Om 08:00 uur heb ik nog een ontbijtje weggewerkt en was Michaël gelukkig weer terug. Om 11:00 uur kregen we controle van de verloskundige, ik twijfelde erg of mijn gebroken nacht wat opgeleverd had, omdat alles ‘s ochtends heel rustig was. Maar gelukkig; 3cm ontsluiting! Nu mochten we naar de verloskamer om de bevalling ‘door te leiden’ met weeën opwekkers.Waar ik eerst nog ‘vrolijk’ wat weeën opving stuiterend op zo’n skippy bal vond ik het een paar uur later niet meer zo grappig. Een pittige storm rug weeën volgden. Een tijdje later, wat als een eeuwigheid voelde, stapte ik onder een warme douche, hier had ik het levensgevaarlijk heet, maar de warmte was het enige wat enigszins de pijn verzachte. Maar de geweldig lieve zuster bracht mij een waterijsje. Sta je dan met je ijskoude waterijsje onder een snik hete douche, haha! Na 1,5 uur vond ik het genoeg geweest en informeerde ik toch naar de opties voor pijnbestrijding. We gingen voor Remifentanil (morfine), met een drukknop kan je zelf de hoeveelheid pijnmedicatie bepalen. Even tussen jou en mij.. hier ging ik goed op! Een beetje stoned kon ik nu momentjes ontspannen tussen de weeën door. De ontspanning werkte ook bevorderlijk voor de ontsluiting want nu ging ik binnen een uur ineens van 5cm naar 10cm, tijd om te persen!Bij de eerste keer persen wist ik niet goed wat ik moest doen waardoor ik heel veel geknapte bloedvaatjes in mijn gezicht kreeg, maar met goede begeleiding van mijn fantastische verloskundige kwam dit helemaal goed. Ik heb geloof ik halverwege geroepen dat ze hem wel mochten laten zitten, maar na drie kwartier persen werd toch ons zoontje Sev geboren. Het meest bijzondere moment van ons leven! Je bent de pijn, zoals de cliché luid, niet meteen vergeten maar het is het helemaal waard en dat maakt het meer dan dragelijk! Ook de opluchting dat het voorbij is speelt hierbij een grote rol.Ja, een bevalling is pijnlijk. Maar relatief gezien duurt het maar een paar uur van je leven en krijg je er de aller mooiste beloning voor terug. Kijk er dus niet tegen op, ook jij hebt deze oerkracht in je!Nog een kleine tip van mij: Tijdens mijn bevalling zijn veel foto’s en een aantal filmpjes gemaakt. Ieder natuurlijk zijn ding, maar ik was hier achteraf heel blij mee! Ik kijk er met een heel positief en trots gevoel op terug, en ben blij dat ik hier ook beeld bij heb.

Amy (32) is verloofd met Dwight (37). Ze wonen in Lelystad en Amy is moeder van 2 dochtertjes; Loïs (2,5 jaar) en Ella (3 maanden). Amy werkt als leerkracht op een basisschool, maar geniet nu nog een aantal weken van haar zwangerschapsverlof. Ella liep met 3 weken het RS-virus op.Onze tweede trots Ella kwam met 41 weken kerngezond ter wereld. Loïs was vanaf de allereerste minuut een ontzettende lieve zus. Knuffels en kusjes werden er in overvloed gegeven. Loïs had ons al geleerd hoe waardevol en belangrijk je kind is. Ik explodeerde bijna uit elkaar van liefde voor mijn twee meiden. Loïs gaat elke woensdag met veel plezier naar de kinderopvang. Twee weken na de geboorte van Ella kwam Loïs snotterig thuis van de kinderopvang. Je over beschermende moedergevoelens maken op dat moment overuren, omdat je een pasgeborene hiervoor wil beschermen. Al snel kwamen we tot de conclusie dat het onmogelijk is om een 2-jarige uit de buurt te houden van haar pasgeboren zusje, waar ze zo ontzettend dol op is. We probeerden wel kusjes en knuffels te beperken.Zaterdagnacht begon Ella slechter te drinken en merkte ik dat ze zwaarder ging ademen. Ook moest ze af en toe hoesten, maar had gelukkig geen koorts. Ik dook meteen het internet op om te zoeken wat het kon zijn en kwam al snel artikelen tegen over het RS-virus. De volgende ochtend kregen we kraamvisite van een goede vriendin. Zij is doktersassistente en hoorde Ella hoesten. Ze vertelde toen dat ze dit geluid herkende van baby's die langskwamen bij haar op de praktijk en het RS-virus hadden opgelopen. Het zat me niet lekker en diezelfde zondagmiddag had ik de verloskundige gebeld. Zij adviseerde mij om toch wel direct de huisartsenpost te bellen. Daar liet Ella ook het hoesten horen, maar we werden vervolgens weer naar huis gestuurd met de boodschap dat ze niks verontrustend kon horen aan haar longen. Ik was aan de ene kant opgelucht met deze boodschap, maar was toch niet gerustgesteld omdat ik zag dat Ella niet zichzelf was. De dag erna ging Ella steeds slechter drinken. Ze was ook bijna niet wakker te krijgen. Ik sprak mijn zorgen voor de zoveelste keer uit naar Dwight, maar die was mijn bezorgdheid meer dan zat aangezien hij zich vasthield aan de boodschap van de arts op de huisartsenpost.De volgende ochtend kreeg Ella een pompende ademhaling met intrekkingen en ging ook neusvleugelen. Ik nam contact op met de huisarts en aangezien het Corona symptomen waren, mocht ik pas aan het einde van de dag langs komen tijdens het Corona spreekuur. Mijn moeder kwam langs om te kijken hoe het ging en ik barstte in huilen uit. Je voelt je zo machteloos. Ik wilde Ella zo graag beschermen en het voelde enorm als falen. Ze was nog zo klein. Ella begon grauw te zien in haar gezicht en mijn moeder besloot toen dat ik niet moest wachten en weer moest bellen. Ik mocht toen gelukkig meteen langskomen bij de huisarts en mijn moeder bleef thuis bij Loïs. De huisarts hoefde maar kort te luisteren naar Ella. Ze dacht aan het RS-virus en zei dat we meteen door moesten rijden naar de spoedeisende hulp van het ziekenhuis in Almere. Onderweg belde ik Dwight, die elders in het land op cursus was, dat het niet goed ging met Ella en dat hij naar het ziekenhuis moest komen.Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd Ella aan de monitor gelegd. Haar zuurstofgehalte was laag en ze kreeg allerlei plakkertjes opgeplakt. Je moederhart huilt als je je kleine baby zo moet zien, maar ik wist dat ze nu in goede handen was. Ik was zo blij dat we eindelijk serieus werden genomen. We werden verplaatst naar een kamer op de kinderafdeling. Een uur later was de uitslag van het onderzoek er: Ella had het RS-virus opgelopen. Ik was kwaad en verdrietig tegelijk. Had ik nu maar beter naar mijn moederinstinct geluisterd en had ik me nu maar niet laten wegsturen bij de huisartsenpost. Je hebt op dat moment geen tijd om kwaad te zijn, want je wilt er voor je kleine meid zijn en met haar meevechten tegen dit verschrikkelijke virus. Er werd, gepaard met oorverdovend gekrijs, een sonde ingebracht bij Ella. Ook kreeg ze zuurstof toegediend en om de zoveel uur een zetpil. In haar neus kreeg ze zoutdruppeltjes en daarnaast druppeltjes met xylomethazoline.Het plan was om Ella eerst zelf te laten drinken en wat niet lukte via de sonde te geven, zodat ze wel de hoeveelheid binnen kreeg om aan te sterken. Na elke voeding stopte ze er na 10 cc al mee. Ze kon gewoon niet meer, omdat ze zo benauwd was en niet de kracht had om zelf te drinken. Om de zoveel tijd kreeg ze een enorme hoestaanval. Het enige wat ik kon doen was op dat moment haar optillen en rechtop houden. Tijdens zo'n hoestaanval drukte ik regelmatig op de alarmknop omdat het zo heftig was, dat ik bang was dat ze er niet uit zou komen. De monitor bleef tijdens zo'n hoestaanval maar piepen, omdat haar hartslag voor lange tijd boven de 200 ging. Ik heb zoveel angst en paniek in Ella haar ogen gezien, afschuwelijk. Helaas kon op zo'n moment de verpleging ook niet veel doen dan haar alleen maar rechtop houden. Het was verschrikkelijk om Ella zo te moeten zien. Na een hoestaanval, die dikwijls een kwartier duurde, viel ze als een slappe vaatdoek in mijn armen in slaap. Ze kon niet meer en was zo zwak. Ik heb wat afgehuild, kon ik het maar van haar overnemen.De dagen gingen voorbij en het ging niet veel beter met Ella, maar gelukkig verslechterde de situatie ook niet. Dwight kwam langs wanneer hij kon. Ook nam hij Loïs af en toe mee die haar zusje en moeder erg miste. Ze wist dat Ella ziek was en daarom in het ziekenhuis moest blijven. Ik zong liedjes voor Ella en ze lag vaak lekker bij me of in haar ziekenhuisbedje. De verpleging liet haar op haar buik slapen, zodat ze beter kon ademen. De verpleging besloot om te kijken hoe Ella het ging doen zonder zuurstof. Dit hadden ze al verlaagd, dus dit was de volgende stap. Helaas pakte het niet goed uit en de monitor bleef vanaf dat moment maar piepen, omdat haar zuurstofgehalte te laag was. Terug aan het zuurstof. Het verloop van het RS-virus is lastig te voorspellen, maar de kinderarts die elke ochtend langskwam hoopte toch wel dat ze haar piek had gehad. Beetje bij beetje ging ze op eigen krachten steeds meer zelf drinken. Wat overbleef ging via de sonde bij haar naar binnen. De hoestbuien waren er nog wel, maar namen gelukkig in tijd af. Veel kraamvisite stond gepland en moest ik afzeggen. Iedereen leefde met ons mee.Ella knapte vanaf dag 6 op en liet, tussen al haar plakkertjes op haar gezicht, haar eerste glimlach aan me zien. Wat een magisch moment. Mijn meisje, zo klein en zo aan het vechten tegen dit rot virus. Er werd een nieuwe poging gedaan om Ella zelfstandig te laten ademen. Dit pakte gelukkig wel goed uit. Wat was ik trots op mijn kind dat ze voor het eerst haar flesje weer leegdronk. Daar zat ik weer te janken, maar deze keer van blijdschap. Als ze de nacht goed door zou komen, was de kans zeer aanwezig dat we dan de volgende ochtend naar huis mochten. Ze moest goed zelfstandig blijven drinken en dat deed ze gelukkig, ook haar nachtflesje. De volgende ochtend kwam de kinderarts ons ontslaan uit het ziekenhuis. Ella was er nog niet, maar mocht thuis verder aansterken.Ella is inmiddels 3 maanden en heeft nog steeds een piepende ademhaling. Dit kan nog wel even duren, maar hopelijk groeit ze hier overheen. Het gaat gelukkig goed met haar, al ben ik wel extra waakzaam. Ze drinkt en slaapt goed en is super vrolijk. Ze tovert een grote glimlach op haar gezicht als er ook maar iemand naar haar kijkt. We hadden nooit weggestuurd mogen worden bij de huisartsenpost, had de kinderarts tegen ons gezegd. Een belangrijke les, die vaak terugkomt, is ook nu weer: luister naar je moederinstinct.

Laura (32) is in juli bevallen van haar eerste dochter, Bowie. Laura heeft een best pittig traject gehad. Bowie is ontstaan vanuit IVF en Laura deelt haar ervaring over een moeizame bevalling via een keizersnede.6 maanden geleden ben ik bevallen van mijn dochter Bowie. Een mooie, gezonde, lieve, vrolijke dochter. Ik heb Bowie mogen krijgen via IVF. Een pittig traject maar zo geweldig dat het mogelijk is. Bowie is van de derde terugplaatsing uit een eerste lichting embryo’s. Als ik andere verhalen hoor valt dat gelukkig hartstikke mee. Echter het traject en het idee dat als dit niet lukt er nooit een wens vervuld zou worden is pittig. Als het mis gaat, ook al is het maar 2 keer mis gegaan, denk je toch “Gaat dit ooit lukken?”.Mijn zwangerschap verliep prima. Controles waren goed en ze groeide als kool. Aan het eind bleek dat ik een wat verhoogde bloeddruk had. Ook was Bowie voor de tijd in de zwangerschap een grote baby. Hierdoor werd mijn situatie medisch en ging ik over naar het ziekenhuis. Prima natuurlijk maar ik had graag thuis willen bevallen. Dat was een beetje een domper. Ik ging met 36 weken met verlof en eerlijk gezegd was ik het zat! Het was hartje zomer, ik was helemaal voorbereid en ik dacht laat haar maar komen. Ik sliep ook heel slecht wat de situatie niet hielp. Elke week zat ik huilend bij de verloskundige. Uiteindelijk kwam daar het verlossende woord. Donderdag avond (40+ 6 weken zwanger) zou ik worden opgenomen. Ik zou een slaapmiddel krijgen en vrijdag zou ik worden ingeleid. Yes!Zo gezegd zo gedaan. We gingen samen donderdagavond naar het ziekenhuis. Arnoud, mijn partner, mocht gelukkig mee. Ik kreeg wat voor het slapen rond 22.00 uur en weg was ik. De volgende ochtend werd ik getoucheerd. Nog geen ontsluiting… Balen want dat betekende, zoals de arts mij vertelde, dat eerst mijn baarmoedermond moest verweken. Ik kreeg medicatie om dit proces te versnellen. Om de 4 uur werd ik gecontroleerd en kreeg ik een nieuw setje pillen. Het schoot totaal niet op. Vrijdagavond was het eigenlijk nog hetzelfde. We bleven nog een nachtje. De volgende ochtend was er niks veranderd. Weer een dag medicatie. De dag verliep zoals die daarvoor: controles maar geen verbetering. Het was zo vermoeiend want je krijgt best wel krampen/voorweeën van die medicatie! Zaterdagavond leek het door te zetten, ik kreeg weeën! Onder de douche heb ik deze weggepuft. Er zou in de avond nog een arts komen maar zij had nog een spoedgeval dus ze kwam later. Uiteindelijk trok het weer weg en ik wilde alleen maar slapen. Weer een nacht verder. Zondagochtend werd ik wakker en geen weeën meer. Wederom werd ik gecontroleerd. Net aan 3 centimeter! Mijn vliezen konden gebroken worden en dat werd direct gedaan. Wat een gek gevoel! Het werkte wel want er startte direct een weeën storm. 3,5/4 uur duurde deze storm. Alle houdingen heb ik aangenomen maar niks hielp om de pijn iets af te laten nemen. Na 4 uur werd ik weer gecontroleerd. Ik was niks opgeschoten. Net aan 3 centimeter nog steeds. Oei, dat was vrij demotiverend. Ik zei direct dan wil ik een ruggenprik want dit hou ik niet vol. Ik was ook al kapot van die dagen ziekenhuis en medicatie. De anesthesist kwam direct en de ruggenprik was zo gezet. Gelukkig werkte hij ook direct! Wat een verlichting! Er werden gelijk wee-opwekkers aangesloten zodat het proces zou gaan versnellen. En er was eindelijk progressie: om de paar uur een paar centimeter erbij. 17.00 uur in de middag had ik 9 centimeter. De verloskundige zei: “Je gaat vandaag bevallen.” Spannend!Om 20.00 uur weer controle. Nog geen 10 centimeter. Om 21.00 uur controle, weer niks. Om 22.00 uur zei de zoveelste arts die ik die dag zag: “Misschien op handen en knieën zitten, de zwaartekracht wil nog wel eens helpen.” Nou oké, ik een uur zo gezeten. Ik trilde op mijn benen. Ik was echt gesloopt. Ik keek mijn vriend aan en zei: “waar moet ik de energie nog vandaan halen om een baby eruit te persen?”. Na een half uur kwam de verloskundige kijken. Ik keek haar aan en zei: “Je moet echt even eerlijk tegen me zijn: Hoe groot acht je de kans dat dit nog gaat lukken?” Ze was voorzichtig maar uiteindelijk zei ze zo’n 30%. Na nog een half uur op m’n knieën draaide ik weer op m’n rug. Waar ik eerst nog wel íets van de weeën voelde, voelde ik nu helemaal niks meer. “Probeer het laatste randje anders weg te persen.” Dat probeerde ik maar ook dit mocht niks helpen. Ik keek Arnoud en aan en zei: “Het gaat niet gebeuren, ik voel het.” Het woord keizersnede was al gevallen. De arts kwam weer terug en ze ging overleggen met de gynaecoloog. Die raadde het ook aan en voor ik het wist werd ik klaar gestoomd om een keizersnede te ondergaan.Ik werd door het ziekenhuis heen gereden. Ik voel nog de tegels onder me. Ik werd de uitslaapkamer ingereden en vanaf toen begon het circus. Met 3 verplegers en anesthesisten werd er van alles aangelegd. Stickers voor m’n hartslag, een zuurstofmeter, er werd uitgelegd dat ik andere verdoving door m’n al eerder gezette ruggenprik kreeg en ineens zag ik Arnoud in operatiepak voor me staan. Binnen no time lag ik op de operatietafel. Als je een keizersnede krijgt word de tafel iets gekanteld. Die klik maakte iets in mij los. Ik keek Arnoud aan ik zei: “Oeh, ik vind het nu spannend worden.” We begonnen beide te huilen van de spanning en ze begonnen. Ik kan niet goed beschrijven hoe het voelt. Het is geen pijn maar enorme druk en getrek. Ik vergelijk het altijd met het trekken van je verstandskies maar dan keer tien. Geen pijn maar zoveel druk! Bowie zat, wat toen bleek, muurvast. Ik had nooit natuurlijk van haar kunnen bevallen. Ze was een sterrenkijker en haar hoofd lag ook nog schuin. Waar normaal het moment van uitdrijven een paar minuten duurt, duurde dit ongeveer 20 minuten. Ze probeerde haar vaginaal terug omhoog te duwen en in lichte paniek werden de verplegers en anesthesisten gesommeerd om te helpen duwen. Dit werd met stemverheffing gevraagd. Mij vriend vroeg op een gegeven moment of alles wel goed ging. Ze gaven aan dat het moeizaam was. Ik focuste mij alleen maar op het verwerken van de druk. Wow, ik had een keizersnede echt onderschat!Ineens uit het niets was ze daar. Ik zag haar voorbij komen en ze werd snel gecontroleerd door de kinderarts. Het duurde even voordat ze huilde. Ik zei maar: “ik hoor niks, ik hoor niks!” En ineens hoorde ik een prachtige huil. Daar was ze. Bont en blauw dat wel maar helemaal gezond. Terwijl Bowie werd onderzocht lag ik enorm te trillen. Adrenaline zeiden ze. Arnoud nam Bowie vast mee naar de kamer en ik werd dicht gemaakt. Ik viel steeds in slaap zo moe was ik.De weken na de bevalling waren pittig. Ik was anderhalve liter bloed verloren dus het duurde even voor ik er weer was. We moesten ook echt samen de bevalling echt even verwerken. Veel tranen en stress allebei.Toen Bowie ongeveer 8 weken was had ik nog een gesprek met de gynaecoloog van de bevalling om terug te kijken en ik wilde weten hoe het kwam en wat het zou betekenen voor de toekomst. Ze gaf aan dat het een combinatie van verschillende factoren was. De ligging van Bowie, mijn bekken die wat meer in een trechter liepen en ik had een stug lijf. Uiteindelijk hebben ze mijn baarmoeder wat verder open moeten maken om erbij te kunnen. Dit betekende wel dat ik nooit natuurlijk kon bevallen want de druk van de weeën zou het litteken open kunnen scheuren. Heftig om te horen allemaal maar ik heb dit gesprek als heel prettig ervaren en kan het iedereen aanraden die een bevalling heeft waar wat complicaties optreden.Inmiddels is ze 6 maanden en is Bowie een lief vrolijk meisje. Sommige mensen om mij heen zeiden: “Ach, kijk nou wat daar ligt dan ben je die bevalling toch zo vergeten?”. Voor mij staat mijn bevalling en hoe ik dat heb ervaren los van het geluk dat ik mijn dochter in mijn armen heb. Dus nee, die bevalling vergeet ik niet meer maar dat is ook helemaal oké.

Als je zwanger bent, komt er veel op je af. Er is van alles wat je nog niet weet en nog nooit hebt gedaan. Misschien word je er zelfs wel onzeker van. Want: hoe ga je dat allemaal doen? Gelukkig krijg je in Nederland een kraamverzorgster bij jou thuis, die jou en je eventuele partner, álles leert wat je nodig hebt om vol zelfvertrouwen voor jouw kleintje te zorgen. Natuurlijk ben je voor de bevalling al druk bezig om alles perfect in orde te maken voor de komst van de kleine. Hier hoort ook het opmaken van het bedje bij, want dan staat het maar vast klaar. Maar hoe maak je het bedje van jouw baby op? In deze blog lees je alles wat je moet weten. Het juiste beddengoedEr zijn veel meningen over het beddengoed voor baby’s. En er is ook ontzettend veel keuze. Wat je in elk geval nodig hebt zijn: een molton hoeslaken, een hoeslaken, een lakentje, een dekentje en een hydrofiele multidoek. Verwacht jij een kleintje in het najaar of in de winter? Kies dan voor een dekentje met een fijne teddy voering. Verwacht jij een lente- of zomerbaby? Kies dan voor de ongevoerde variant. Dit biedt voldoende warmte in de warmere maanden. Bij een wieg heb je de afmeting van 75 x 100 cm nodig en bij een ledikant kies je voor 100x150 cm. Aan de slagAllereerst begin je met een molton hoeslakentje. Een molton beschermt het matrasje van het bedje bij ongelukjes. Deze doe je om het matrasje. Na het molton hoeslaken span je een gewone hoeslaken om het matrasje. Op de plek waar jouw mini met zijn hoofdje kom te liggen is het verstandig om een hydrofiele multidoek small neer te leggen. Vouw de doek in een punt en leg deze met de punt naar boven in het bedje en stop deze goed onder het matrasje in. Dit vangt gemakkelijk spuugjes op zodat je niet elke dag het hoeslaken in de was hoeft te doen. Je hebt al genoeg was met een baby. Wist je dat wanneer je hydrofiel strijkt, het minder vocht opneemt? Dit kun je dus beter niet doen. Nu is het bedje klaar voor het lakentje en de deken. Leg eerst de laken gespreid over het bedje neer en leg dan (ongeveer 20 centimeter onder de bovenrand) de deken gespreid op het laken. Vouw nu de bovenste rand van de laken over de deken. Bekijk eerst het gedeelte waar jouw kleintje komt te liggen. Het is belangrijk dat de baby nét niet met de voetjes tegen de onderste rand van het bedje aan ligt. Zo kunnen ze niet gemakkelijk weg zakken tijdens het slapen. Stop beide aan de onderkant in onder het matrasje. Wat je aan beide zijkanten over hebt stop je ook onder het matrasje in. Doe dit zo strak mogelijk. Dit vinden baby’s niet alleen heel fijn, maar zorgt ook voor een beperkte bewegingsvrijheid. Wat heb je nodig en hoeveel?Aan 1 setje beddengoed heb je helaas niet genoeg. Het is altijd fijn om reserve in de kast te hebben liggen wanneer het uitgewassen moet worden. Daarom kun je de volgende hoeveelheden aanhouden: 3 x molton hoeslaken 3 x hoeslakens 2 x laken 2 x deken 5 x multidoek small (70x70 cm) Wij hopen dat jullie iets hebben aan de tips van Jollein over hoe je het bedje van jouw baby opmaakt. Mocht het nog niet duidelijk zijn of heb je nog vragen? Neem dan gerust contact met ons op. Wij zijn er voor jou!