Onze blogs

Laura (28) woont samen met haar man Tommy, zoontje Teun en hondje Sep in het huis aan het water in het Noord-Hollandse Avenhorn. Laura is juf en mama van 6 maanden oud zoontje, Teun. Daarnaast is ze ook blogger van eerlijke mama verhalen, want hoe fijn is het om ook eens te lezen dat het ergens anders ook niet altijd lukt, dat je met je handen in je haren zit of stiekem doet alsof je hem niet hoort als hij om 05.00 uur denkt dat de ochtend begonnen is. In deze blog vertelt Laura haar eerlijke verhaal over de kraamperiode en de kraamtranen die daarbij kwamen kijken.Donderdagochtend 29 juli. Met Teun op schoot, word ik, gehuld in oversized ondergoed, met maandverband zo dik als een volgepoepte luier, het ziekenhuis uitgereden. Moe, trots, voldaan en gelukkig kijk ik naar mijn mannetje die in de Maxi-Cosi op schoot ligt. Ogen gesloten, rimpels in zijn gezicht, aangekleed in zijn met zorg uitgekozen geboortepakje. Hij is er. Eindelijk!Een uur later zit ik vol adrenaline met een glimlach op mijn gezicht op de bank om de kraamhulp welkom te heten. Ongemakkelijk ook, want de hechtingen van onder trekken en mijn buik voelt alsof ik minstens twee weken zware buikgriep heb gehad. Opgewekt kijk ik toe hoe ze bij Teun kijkt en meteen weet hoe ze hem moest vasthouden, hoe ze hem kan sussen en verschoont ze zonder blikken of blozen zijn luier. Ik voel een onrust bij mezelf. Ik moet dit ook kunnen, ik ben zijn moeder. Ik moet begrijpen wat hij nodig heeft, waarom hij huilt. Ik sta op, voel me verplicht om in mijn huis te vragen of iemand iets wil drinken.De dagen die volgen zet ik steeds een glimlach op als iemand vraagt hoe het gaat, negeer ik mijn drukkende, dikke kraamverband en zet ik mijn kiezen op elkaar als ik moet plassen. Ik ontvang alle kraamvisite en zit iedere ochtend netjes om 9 uur beneden als de kraamhulp aankomt. Ook bij haar geef ik aan dat het goed gaat. Dat ik pijn heb, maar dat dat vast normaal is. Zonder mokken luister ik naar de uitleg over verschonen, het wegen van Teun en onderga ik de dagelijkse onderzoeken van de nacontrole.Ik voel me slap, moe, kan nauwelijks op mijn benen staan en mijn tepels voelen uitgeleefd van alle keren borstvoeding. Maar ik hou me groot. Teun is geboren en ik moet gelukkig zijn, daarvan genieten en dankbaar zijn.De vierde dag zit erop. De kraamhulp trekt de voordeur achter haar dicht. Teun stopt niet met huilen en ik weet niet meer wat hij nodig heeft. Terwijl hij op het verschoningskussen voorzien wordt van een schone luier stort ik in. De pijn van de hechtingen is intens en ik ben op. Ik probeer mij groot te houden, wil mij niet laten kennen, ik moet er voor Teun zijn. Ik moet net als andere moeders op die roze wolk zitten.Alsof het afgesproken is, komt op dat moment mijn vader langsgefietst. Hij stopt even en zwaait vrolijk naar binnen. Het lukt mij te glimlachen als een boer met kiespijn. Ik zwaai terug. Hij steekt zijn duim op als vraag hoe het gaat. Een druppel, ik kan niet meer, alles doet pijn en ik kan het pasgeboren huiltje niet meer horen. Zonder mij nog in te kunnen houden barst ik in huilen uit.De dagen die volgen zien er hetzelfde uit. Weer om 9 uur beneden en ik blijf doen alsof het goed gaat. Bij iedere nieuwe uitleg aan Tommy, ga ik er, steunend op de kast, naast staan. Ik moet het ook weten. Fysiek gaat het niet zo lekker. Mijn baarmoeder zakt niet en de hechtingen blijken niet goed gepakt te hebben. Ze worden eruit geknipt en een open wond blijft over. Ik probeer het positief te blijven zien. Maar iedere dag rond een uur of 4, zodra de kraamhulp langs het raam naar huis fietst, stort ik in.Het schuldgevoel groeit. Waarom kan ik niet van ieder moment genieten? Waarom moet ik niet huilen van geluk, maar huilen van wanhoop? Waarom heb ik mij afgevraagd of ik dit wel wil, of ik dit wel kan. En waarom heb ik tegenover mezelf uitgesproken dat we te vroeg zijn begonnen met kinderen. Kraamtranen zijn toch tranen van geluk? Urenlang kunnen kijken naar je baby en zo intens gelukkig zijn dat je moet huilen van vreugde. Tranen omdat hij een schattig brabbelend geluidje maakt en huilen omdat je voor de zoveelste keer een onwijs lieve tekst leest in een kaartje. Geen tranen, omdat je het niet meer ziet zitten.Op de laatste dag van de kraamweek komt de verloskundige langs. Ze vraagt hoe het gaat en of we het een beetje redden. Dit is het eerste moment dat ik, naast de ouders, aangeef dat het niet zo goed gaat. Ik hoor dat dit erbij kan horen. Dat je ongelukkig kunt terugkijken op je bevallig, fysiek nog niet in orde bent en je hormonen alle kanten opvliegen. Dat ik mezelf goed in de gaten moet houden en dat als deze gevoelens blijven, ik professionele hulp kan zoeken als ik daarvoor open sta.De weken die volgen lijkt de grijze wolk in mijn hoofd op te lossen. Steeds vaker komen er lichtpuntjes naar voren. Ik begin mijn eigen positieve zelf, die oog heeft voor kleine bijzondere momenten, weer te herkennen. Ik geniet van Teun zijn brabbels, zijn lieve gezichtje tijdens het slapen en kan zelfs genieten van de zure poeplucht die uit zijn luier omhoogkomt.Die roze wolk.. Voor mij soms meer eentje met zware regen en af en toe een roze bliksemschicht.Laten we vooropstellen dat ik ook echt genoten en gelachen heb die eerste dagen. Toen Teun voor het eerst naar buiten mocht. Toen Teun zijn eerste plasje deed, recht over Tommy heen en toen hij voor het eerst in slaap viel in mijn armen. Kraamtranen zijn niet alleen van vreugde, maar ook van pure onmacht en frustratie. Je zit soms huilend op de bank als je terugdenkt aan die zware bevalling, of als je je kleintje staat te wiegen, omdat hij weer wakker werd toen je hem slapend weg probeerde te leggen. Als je weer een nacht 2 uur je ogen dicht hebt kunnen doen en dat niet eens aaneengesloten. Het mag er ook zijn.Wees lief voor jezelf en gun jezelf tijd. Je hoeft niet alles perfect te doen. Zelfs de kraamhulp heeft het moeten leren.Liefs van Laura Meer blogs van Laura over eerlijke mama verhalen lees je hier.Foto gemaakt door Elles Anne Fotografie

Tom is getrouwd met Sarah en is op 26 oktober voor het eerst vader geworden van dochter, Lía. Hij vertelt in deze blog over zijn ervaringen van de zwangerschap, de bevalling en de weken na de bevalling.Twaalf weken al, wat gaat de tijd snel! Op 26 oktober werd ik vader van een dochter die naar de naam Lía luistert. Het leven? Dat is anders, heel anders.. maar wel beter. Ja hoor, veel beter. Wat een avontuur!Sarah en ik fantaseerden al lang over een kleintje. We zijn “high school lovers” en ondertussen veertien jaar samen, waarvan drie gehuwd. Een kleine mini-me die ik stap voor stap zou begeleiden in het uitbouwen van haar leven, dat was de droom. Ik zeg ‘haar’, omdat ik dolgraag een dochter wilde.ZwangerschapHet beeld van een roze wolk verdween al snel, na tien weken zwangerschap kreeg Sarah last van bekkeninstabiliteit, iets wat haar tot op de dag van vandaag nog steeds parten speelt. Last werd al snel ‘extreme last’: zelfstandig draaien in bed of met de auto rijden was lange tijd niet meer mogelijk, wat resulteerde in veel stress en als ‘daddy-to-be’ ging ik toen al noodgedwongen op zoek naar een evenwicht tussen het werk en zorgen voor Sarah en onze ongeboren dochter. Het ergste als man tijdens een zwangerschap? Het machteloze gevoel dat ik kreeg bij het kijken naar mijn echtgenote in pijn. Ik ben iemand die altijd voor oplossingen probeert te zorgen, waarom kon ik dat nu dan niet?BevallingEen rollercoaster van emoties, dat is elke bevalling wel. Ik had al respect voor mijn vrouw, maar na negen loodzware maanden kan ik vandaag moeilijk in woorden uitdrukken hoe sterk het vrouwelijke geslacht écht is. Op 25 oktober trokken Sarah en ik in de avond naar buiten voor een wandeling. Een wandeling die ze moest doen om haar suikerwaarden laag te houden, want er werd ook zwangerschapsdiabetes vastgesteld. Heren, neem een vrouw haar lekker eten af en je hebt een probleem, maar ik daag jullie uit om een zwangere vrouw haar eten af te nemen. Good luck en doe je loopschoenen aan. Na honderd meter wandelen kreeg Sarah veel last van haar heupen, meer dan andere avonden. We keerden terug en besloten naar bed te gaan. Ze voelde de baby niet meer echt bewegen en we raakten wat ongerust. Sarah besloot om nog een keer naar het toilet te gaan en onderweg breekt haar vruchtwater. Dit is het dan, eindelijk. Haar vluchtkoffer stond klaar en een 45 minuten later stonden we in het ziekenhuis, om 23u40. En dan is er maar één gouden tip voor aanstaande vaders wanneer het gaat over de tijd tussen aankomst in het ziekenhuis en de geboorte: Niet veel praten (eigenlijk niet) en wees bereid om je hand gedurende vijf dagen niet meer te voelen van het knijpen. Lía werd geboren om 11u10.Na de bevallingJe wandelt het ziekenhuis binnen met twee en wandelt enkele dagen later terug naar buiten met drie, een bizar gevoel. Nooit was ik als chauffeur voorzichtiger dan de weg van het ziekenhuis naar onze woning. Werkelijk ie-de-reen leek een wegpiraat. De verantwoordelijkheid die je vanaf de geboorte draagt -en voelt- is enorm en het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. We zijn nog steeds zoekende naar structuur en krijgen elke dag wel een ander vraagstuk voorgeschoteld waar we een oplossing voor moeten vinden. Spontaan thuis vertrekken heeft plaatsgemaakt voor een doordachte planning. Maar.. we durfden het ook aan om met Lía richting Parijs te trekken om het nieuwe jaar in te zetten, een topbeslissing van onzekere ouders, want we hebben ontzettend hard genoten. Ze begint steeds meer te lachen en geluidjes te maken en elke keer als ik naar haar kijk sta ik verstelt van de gevoelens die in een mensenlichaam zitten. Het leven is nu pas écht begonnen, wat ben ik een ontzettend trotse papa.TIPGun jezelf de tijd om te wennen aan het ouderschap. Het instinct zit er van nature in, je gaat heus wel slagen. Probeer daarnaast ook tijd te nemen om met je partner tot rust te komen, een kindje geniet wanneer zijn/haar ouders ook kunnen genieten (hoe moeilijk dat in het begin ook lijkt, er zijn altijd wel mini-mogelijkheden). En praktische parenting advice van iedereen die je tegen het lijf loopt? Daar luister je met een smile naar, maar nadien doe gewoon wat voor jullie goed aanvoelt. En als je baby wat melk teruggeeft of hij komt uit een badje dan zijn er gelukkig nog steeds de hydrofiele doeken van Jollein, Enjoy!

Ankie woont samen en is moeder van 4 kinderen (3,7,11 en 13 jaar). Ze is al bijna 14 jaar verloskundige in Assen bij Aiber verloskundigen en Verloskundigen-kloosterveen. In deze blog neemt Ankie je mee in een dag als verloskundige.Het is woensdagavond en ik heb zojuist de dienst overgenomen van mijn collega. De komende 48 uur sta ik op wacht voor alle bevallingen en belletjes. Als ik op donderdagochtend wakker word ben ik blij dat ik de eerste nacht lekker heb kunnen slapen. Vol energie begin ik dan ook aan de visites. Met de radio op volume 10 en mijn zangstem die alleen geschikt is voor eigen publiek rij ik door mijn eigen stadje Assen.Alle kraamvrouwen krijgen de eerste 8-10 dagen om de dag van ons een bezoekje. Soms alleen om even kort te checken hoe het gaat, maar meestal kletsen we heel wat af. We bespreken uitgebreid de bevalling en hoe het herstel gaat. Want ja dat herstel gaat niet altijd even vlot. Voedingsproblemen, pijnlijke gestuwde borsten, hechtingen die gevoelig zijn en daarnaast alles onder het genot van een flinke dosis hormonen. Zie hier een gemiddelde kraamvrouw…Ik begin bij Willemijn, ze is 5 dagen geleden bevallen van haar eerste kindje. Haar bevalling ging niet helemaal zoals gepland, maar ondanks dat kan ze er wel goed op terug kijken. Eergister was mijn collega bij haar en was ze blij dat alles achter de rug was en dat ze nu lekker kon genieten van haar mooie meisje. Ondanks dat de borstvoeding nog wat lastig ging, genoot ze onder een goede dosis adrenaline (wat de eerste 2-3 dagen na de bevalling volop aanwezig is) zichtbaar van haar rol als nieuwe moeder. Ik sta voor de deur en zie bij binnenkomst direct dat het niet haar dag is. Ze is moe! Het was wederom een onrustige nacht en de borstvoeding gaat nog steeds niet helemaal lekker. De kleine wil nog niet goed aanhappen aan de borst en daar heb je in de eerste week soms een hoop geduld voor nodig. Als we allebei net een kopje thee van de kraamverzorgster krijgen, barst ze in tranen uit. Hoe doen mensen dit, vraagt Willemijn! Ik troost haar met de gedachten dat het een heel normaal gevoel is en erg herkenbaar, maar dat er echt een nacht aan gaat komen dat het allemaal iets beter gaat.Als moeder van 4 kinderen snap ik haar gevoel volkomen. Hele dagen gaan alleen maar op aan voeden, troosten, luiers verschonen en niet vergeten zelf te eten en te drinken en o ja slapen zodra het kan. En dat is bij de eerste heel heftig. Nu ik 4 kinderen heb, verlang ik wel eens terug naar hoe het was met maar 1 kindje, maar dan besef ik me weer heel gauw dat ik dat nou juist het meest heftige vond. Bij nummer 2,3 of 4 weet je vaak beter wat je te wachten staat en ben je in de meeste gevallen wat zelfverzekerder dan bij de eerste.We kletsen nog een tijdje en als alle tranen zijn gedroogd en we zelfs ook nog wat hebben gelachen, adviseer ik haar wat dingen over de borstvoeding en om heel even een frisse neus te halen omdat de muren op haar afkomen. Heel even de buitenlucht in, niet te ver, maar een klein rondje. Even het hoofd leeg maken en daarna even te gaan slapen terwijl de kraamverzorgster op de baby past. Opgelucht met een nieuw plan voor de komende 24 uur, een dikke knuffel die ze even heel hard nodig had en een lieve kraamverzorgster ga ik verder met mijn visites.Het mooie van de kraamvisites is dat er in de meeste gevallen geen tijdsdruk is, zoals op het spreekuur. Tenzij er een bevalling aan de gang is, dan moet ik soms wat vaart in de visites zetten. Overigens niet mijn beste eigenschap bij deze taak. Mijn man noemt het een theekransje, maar gelukkig weten wij verloskundigen wel beter. Je bent verantwoordelijk voor de gezondheid van moeder en kind. Je wil graag dat alles goed verloopt die eerste week. In de meeste gevallen geef je dan ook veel uitleg of adviezen of bied je een luisterend oor en soms een arm om je schouder… en ja soms als alles heel goed gaat, kletsen we heel wat af en is het net een theekransje. Heeft mijn man toch nog een beetje gelijk..

Één van de leukste dingen als je zwanger bent is misschien wel het inrichten van de babykamer. Speciaal voor dat kleine wondertje in jouw buik de allermooiste spullen en producten verzamelen. De babykamer inrichten is iets wat je met je hart doet. Maar ook op gevoel! Er zijn geen regels, maar wij kunnen ons voorstellen dat het wel fijn is dat er wat richtlijnen zijn. Waar moet je op letten bij het inrichten van de babykamer? Waar moet je beginnen? Wij delen dé 5 belangrijkste tips met jou!Tip 1: InspiratieNeem de tijd om genoeg inspiratie op te doen. En denk goed na wat voor soort stijl je wil in de babykamer. Wellicht heb je wel al wat ideeën in je hoofd. Deze kan je gebruiken als uitgangspunt.Inspiratie kun je overal opdoen. Online op Pinterest door bijvoorbeeld te zoeken op babyroom, baby styling óf door op Instagram te kijken en te zoeken op #nurserystyling #babyroom of #babystyling.Tip 2: Kleurenplan & Shopping moodboardNadat je genoeg ideeën hebt opgedaan, is het leuk om een moodboard voor jezelf te maken met al jouw ideeën. Het is niet alleen overzichtelijk maar ook nog eens superhandig tijdens het online shoppen van alle items voor de babykamer. Een belangrijk onderdeel van het moodboard is het kleurenplan! Eigenlijk is het zelfs slim om hier mee te beginnen zodat je dan gemakkelijk op de kleuren kan voortborduren! Kijk online naar kleuren die je mooi vindt en hou deze bij de hand wanneer je aan het shoppen bent. Je kunt een bezoekje brengen aan de bouwmarkt voor kleurstalen, maar nu met de Coronacrisis is online kleurinspiratie opdoen ook een goed alternatief. Het is belangrijk om afbeeldingen te verzamelen die een totaal sfeer laten zien en een mooi verhaal vertellen! Moet het kamertje stoer zijn? Of juist lief, of ga je voor een wat tijdlozere uitstraling. Denk er goed over na, en maak een duidelijke keuze, dit scheelt enorm tijdens het inrichten!Tip 3: Leg een goede basisEen goede basis in de babykamer is belangrijk voor de verdere styling. Denk aan een goede vloer, een mooie kleur op de muren en bijpassende raamdecoratie. Misschien vind je het wel leuk om een behangetje toe te voegen in de kamer met een leuke print in het thema van jouw stijl. Een goede basis is het halve werk!Tip 4: De indeling en inrichtingKijk eerst eens goed naar de indeling van de babykamer! Vaak heb je nodig: een commode, een wieg en/óf ledikantje en een kast/dressoir. Kijk wat qua indeling het beste is en hoe de meubeltjes het mooiste tot hun recht komen. Heb je een wat kleinere kamer? Kies dan voor meubels met extra opbergruimte. Denk aan een extra lade onder het bedje of een wandplank extra aan de muur. Probeer desnoods te schuiven met de meubels en zo kies je vaak op basis van gevoel de juist indeling. Tip 5: de finishing touchAls de basis van de babykamer klaar is, is het tijd om de babykamer te gaan stylen! Het leukste onderdeel én het onderdeel waar je een persoonlijke touch kan toevoegen. Gebruik hierbij weer je moodboard. Denk aan je kleuren en houdt rekening met je thema. Wat zijn de basis items bij de styling van de babykamer? Verlichting Beddengoed voor de wieg of het ledikantje Raamdecoratie Aankleedkussen + aankleedkussenhoezen Piekstok + sluier of klamboe Wandkast of wandplanken Denk daarnaast aan extra styling items zoals: Hydrofiel (bekijk eens welke leuke kleurenopties er zijn) Leuke knuffeltjes Een vloerkleed Een spiegel (zorgt voor meer ruimtelijkheid) Opbergmanden Leuke decoratie Plantjes of droogbloemen Voeg ook persoonlijke elementen toe in de babykamer. Denk bijvoorbeeld aan de eerste echo, een leuke kaart met een persoonlijke tekst of quote, een foto van de zwangerschap. Deze persoonlijke dingen maken de kamer echt af!

Tessa (27) is op 11 oktober voor het eerst moeder geworden van zoontje, Sev. Tessa vertelt over haar ervaringen van haar eerste bevalling. Ze had gescheurde vliezen en haar bevalling moest ingeleid worden.Of ik niet heel erg opzag tegen de bevalling, of bang was voor de pijn zijn vragen die tijdens mijn zwangerschap regelmatig terug kwamen. Waarop ik in alle nuchterheid antwoorde: Agh, hij moet er toch uit?Ik was precies 39 weken zwanger toen ik op donderdag avond tijdens het tandenpoetsen wat tussen mijn benen naar beneden voelde sijpelen. Niet veel maar toch dacht ik meteen aan gebroken vliezen. Ik besloot de verloskundige niet meteen te bellen, maar nog een paar uurtjes slaap te pakken, aangezien ik verder nog niks voelde. Na een iets te rustige nacht toch een bezoekje aan de verloskundige gebracht. Zij concludeerde dat mijn baarmoeder nog vol zat met vruchtwater en kon dus niet bevestigen dat mijn vliezen echt gebroken waren, terug naar huis dus om het nog even aan te kijken. In de loop van de dag verloor ik toch steeds meer vocht en had ik inmiddels al dikke maandverbanden nodig om de steeds grotere hoeveelheden vocht op te vangen. Terug naar de verloskundige, die voor ons een afspraak plande in het ziekenhuis voor de volgende dag. In het ziekenhuis waren ze er toch echt zeker van, gebroken vliezen! Of beter gezegd, gescheurde vliezen, want ik verloor steeds een beetje vruchtwater, in plaats van in één keer een grote flats.Nog een nachtje in ons eigen bed geslapen, opnieuw in de hoop dat de bevalling vanzelf zou beginnen. Helaas kwam het niet vanzelf op gang, dus moesten we zondag ochtend terug naar het ziekenhuis, zodat ik ingeleid kon worden. Met langdurig gebroken vliezen bestaat er een verhoogde kans op infecties en moet je binnen 72 uur bevallen.Voordat ik ingeleid kon worden moest eerst mijn baarmoedermond gerijpt worden, dit doen ze door het inbrengen van een ‘veter’ met hormonen. Deze moet 12 uur blijven zitten, en kan er ook voor zorgen dat de weeën op gang komen. Zondagavond om 22:00 uur moest mijn vriend, Michaël, helaas naar huis. Vertoon je geen verschijnselen dan mogen partners niet blijven slapen. Wel wordt er meteen gebeld als het wel lijkt te beginnen, dus met het geluid van zijn telefoon op levensgevaarlijk, bleef ik alleen achter voor de nacht.Zondag op maandag nacht kwamen de weeën dan toch op gang! Achteraf gezien voelde ik al wel iets toen Michaël naar huis ging, maar weet je niet precies wat je moet voelen. Gelukkig had ik geen kamergenootje en kon ik de hele nacht onbezwaard een beetje rond lopen. Liggen leek bij mij onmogelijk, bij elke wee sprong ik uit bed om de pijn weg te bewegen. Deze nacht is voor mij achteraf een beetje wazig, mijn tijdsbesef was weg, omdat ik heel druk was om in mijn eentje de pijn op te vangen. Volgens mij heb ik uiteindelijk nog wel even geslapen omdat de weeën toch weer een klein beetje af namen. Om 08:00 uur heb ik nog een ontbijtje weggewerkt en was Michaël gelukkig weer terug. Om 11:00 uur kregen we controle van de verloskundige, ik twijfelde erg of mijn gebroken nacht wat opgeleverd had, omdat alles ‘s ochtends heel rustig was. Maar gelukkig; 3cm ontsluiting! Nu mochten we naar de verloskamer om de bevalling ‘door te leiden’ met weeën opwekkers.Waar ik eerst nog ‘vrolijk’ wat weeën opving stuiterend op zo’n skippy bal vond ik het een paar uur later niet meer zo grappig. Een pittige storm rug weeën volgden. Een tijdje later, wat als een eeuwigheid voelde, stapte ik onder een warme douche, hier had ik het levensgevaarlijk heet, maar de warmte was het enige wat enigszins de pijn verzachte. Maar de geweldig lieve zuster bracht mij een waterijsje. Sta je dan met je ijskoude waterijsje onder een snik hete douche, haha! Na 1,5 uur vond ik het genoeg geweest en informeerde ik toch naar de opties voor pijnbestrijding. We gingen voor Remifentanil (morfine), met een drukknop kan je zelf de hoeveelheid pijnmedicatie bepalen. Even tussen jou en mij.. hier ging ik goed op! Een beetje stoned kon ik nu momentjes ontspannen tussen de weeën door. De ontspanning werkte ook bevorderlijk voor de ontsluiting want nu ging ik binnen een uur ineens van 5cm naar 10cm, tijd om te persen!Bij de eerste keer persen wist ik niet goed wat ik moest doen waardoor ik heel veel geknapte bloedvaatjes in mijn gezicht kreeg, maar met goede begeleiding van mijn fantastische verloskundige kwam dit helemaal goed. Ik heb geloof ik halverwege geroepen dat ze hem wel mochten laten zitten, maar na drie kwartier persen werd toch ons zoontje Sev geboren. Het meest bijzondere moment van ons leven! Je bent de pijn, zoals de cliché luid, niet meteen vergeten maar het is het helemaal waard en dat maakt het meer dan dragelijk! Ook de opluchting dat het voorbij is speelt hierbij een grote rol.Ja, een bevalling is pijnlijk. Maar relatief gezien duurt het maar een paar uur van je leven en krijg je er de aller mooiste beloning voor terug. Kijk er dus niet tegen op, ook jij hebt deze oerkracht in je!Nog een kleine tip van mij: Tijdens mijn bevalling zijn veel foto’s en een aantal filmpjes gemaakt. Ieder natuurlijk zijn ding, maar ik was hier achteraf heel blij mee! Ik kijk er met een heel positief en trots gevoel op terug, en ben blij dat ik hier ook beeld bij heb.

Amy (32) is verloofd met Dwight (37). Ze wonen in Lelystad en Amy is moeder van 2 dochtertjes; Loïs (2,5 jaar) en Ella (3 maanden). Amy werkt als leerkracht op een basisschool, maar geniet nu nog een aantal weken van haar zwangerschapsverlof. Ella liep met 3 weken het RS-virus op.Onze tweede trots Ella kwam met 41 weken kerngezond ter wereld. Loïs was vanaf de allereerste minuut een ontzettende lieve zus. Knuffels en kusjes werden er in overvloed gegeven. Loïs had ons al geleerd hoe waardevol en belangrijk je kind is. Ik explodeerde bijna uit elkaar van liefde voor mijn twee meiden. Loïs gaat elke woensdag met veel plezier naar de kinderopvang. Twee weken na de geboorte van Ella kwam Loïs snotterig thuis van de kinderopvang. Je over beschermende moedergevoelens maken op dat moment overuren, omdat je een pasgeborene hiervoor wil beschermen. Al snel kwamen we tot de conclusie dat het onmogelijk is om een 2-jarige uit de buurt te houden van haar pasgeboren zusje, waar ze zo ontzettend dol op is. We probeerden wel kusjes en knuffels te beperken.Zaterdagnacht begon Ella slechter te drinken en merkte ik dat ze zwaarder ging ademen. Ook moest ze af en toe hoesten, maar had gelukkig geen koorts. Ik dook meteen het internet op om te zoeken wat het kon zijn en kwam al snel artikelen tegen over het RS-virus. De volgende ochtend kregen we kraamvisite van een goede vriendin. Zij is doktersassistente en hoorde Ella hoesten. Ze vertelde toen dat ze dit geluid herkende van baby's die langskwamen bij haar op de praktijk en het RS-virus hadden opgelopen. Het zat me niet lekker en diezelfde zondagmiddag had ik de verloskundige gebeld. Zij adviseerde mij om toch wel direct de huisartsenpost te bellen. Daar liet Ella ook het hoesten horen, maar we werden vervolgens weer naar huis gestuurd met de boodschap dat ze niks verontrustend kon horen aan haar longen. Ik was aan de ene kant opgelucht met deze boodschap, maar was toch niet gerustgesteld omdat ik zag dat Ella niet zichzelf was. De dag erna ging Ella steeds slechter drinken. Ze was ook bijna niet wakker te krijgen. Ik sprak mijn zorgen voor de zoveelste keer uit naar Dwight, maar die was mijn bezorgdheid meer dan zat aangezien hij zich vasthield aan de boodschap van de arts op de huisartsenpost.De volgende ochtend kreeg Ella een pompende ademhaling met intrekkingen en ging ook neusvleugelen. Ik nam contact op met de huisarts en aangezien het Corona symptomen waren, mocht ik pas aan het einde van de dag langs komen tijdens het Corona spreekuur. Mijn moeder kwam langs om te kijken hoe het ging en ik barstte in huilen uit. Je voelt je zo machteloos. Ik wilde Ella zo graag beschermen en het voelde enorm als falen. Ze was nog zo klein. Ella begon grauw te zien in haar gezicht en mijn moeder besloot toen dat ik niet moest wachten en weer moest bellen. Ik mocht toen gelukkig meteen langskomen bij de huisarts en mijn moeder bleef thuis bij Loïs. De huisarts hoefde maar kort te luisteren naar Ella. Ze dacht aan het RS-virus en zei dat we meteen door moesten rijden naar de spoedeisende hulp van het ziekenhuis in Almere. Onderweg belde ik Dwight, die elders in het land op cursus was, dat het niet goed ging met Ella en dat hij naar het ziekenhuis moest komen.Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd Ella aan de monitor gelegd. Haar zuurstofgehalte was laag en ze kreeg allerlei plakkertjes opgeplakt. Je moederhart huilt als je je kleine baby zo moet zien, maar ik wist dat ze nu in goede handen was. Ik was zo blij dat we eindelijk serieus werden genomen. We werden verplaatst naar een kamer op de kinderafdeling. Een uur later was de uitslag van het onderzoek er: Ella had het RS-virus opgelopen. Ik was kwaad en verdrietig tegelijk. Had ik nu maar beter naar mijn moederinstinct geluisterd en had ik me nu maar niet laten wegsturen bij de huisartsenpost. Je hebt op dat moment geen tijd om kwaad te zijn, want je wilt er voor je kleine meid zijn en met haar meevechten tegen dit verschrikkelijke virus. Er werd, gepaard met oorverdovend gekrijs, een sonde ingebracht bij Ella. Ook kreeg ze zuurstof toegediend en om de zoveel uur een zetpil. In haar neus kreeg ze zoutdruppeltjes en daarnaast druppeltjes met xylomethazoline.Het plan was om Ella eerst zelf te laten drinken en wat niet lukte via de sonde te geven, zodat ze wel de hoeveelheid binnen kreeg om aan te sterken. Na elke voeding stopte ze er na 10 cc al mee. Ze kon gewoon niet meer, omdat ze zo benauwd was en niet de kracht had om zelf te drinken. Om de zoveel tijd kreeg ze een enorme hoestaanval. Het enige wat ik kon doen was op dat moment haar optillen en rechtop houden. Tijdens zo'n hoestaanval drukte ik regelmatig op de alarmknop omdat het zo heftig was, dat ik bang was dat ze er niet uit zou komen. De monitor bleef tijdens zo'n hoestaanval maar piepen, omdat haar hartslag voor lange tijd boven de 200 ging. Ik heb zoveel angst en paniek in Ella haar ogen gezien, afschuwelijk. Helaas kon op zo'n moment de verpleging ook niet veel doen dan haar alleen maar rechtop houden. Het was verschrikkelijk om Ella zo te moeten zien. Na een hoestaanval, die dikwijls een kwartier duurde, viel ze als een slappe vaatdoek in mijn armen in slaap. Ze kon niet meer en was zo zwak. Ik heb wat afgehuild, kon ik het maar van haar overnemen.De dagen gingen voorbij en het ging niet veel beter met Ella, maar gelukkig verslechterde de situatie ook niet. Dwight kwam langs wanneer hij kon. Ook nam hij Loïs af en toe mee die haar zusje en moeder erg miste. Ze wist dat Ella ziek was en daarom in het ziekenhuis moest blijven. Ik zong liedjes voor Ella en ze lag vaak lekker bij me of in haar ziekenhuisbedje. De verpleging liet haar op haar buik slapen, zodat ze beter kon ademen. De verpleging besloot om te kijken hoe Ella het ging doen zonder zuurstof. Dit hadden ze al verlaagd, dus dit was de volgende stap. Helaas pakte het niet goed uit en de monitor bleef vanaf dat moment maar piepen, omdat haar zuurstofgehalte te laag was. Terug aan het zuurstof. Het verloop van het RS-virus is lastig te voorspellen, maar de kinderarts die elke ochtend langskwam hoopte toch wel dat ze haar piek had gehad. Beetje bij beetje ging ze op eigen krachten steeds meer zelf drinken. Wat overbleef ging via de sonde bij haar naar binnen. De hoestbuien waren er nog wel, maar namen gelukkig in tijd af. Veel kraamvisite stond gepland en moest ik afzeggen. Iedereen leefde met ons mee.Ella knapte vanaf dag 6 op en liet, tussen al haar plakkertjes op haar gezicht, haar eerste glimlach aan me zien. Wat een magisch moment. Mijn meisje, zo klein en zo aan het vechten tegen dit rot virus. Er werd een nieuwe poging gedaan om Ella zelfstandig te laten ademen. Dit pakte gelukkig wel goed uit. Wat was ik trots op mijn kind dat ze voor het eerst haar flesje weer leegdronk. Daar zat ik weer te janken, maar deze keer van blijdschap. Als ze de nacht goed door zou komen, was de kans zeer aanwezig dat we dan de volgende ochtend naar huis mochten. Ze moest goed zelfstandig blijven drinken en dat deed ze gelukkig, ook haar nachtflesje. De volgende ochtend kwam de kinderarts ons ontslaan uit het ziekenhuis. Ella was er nog niet, maar mocht thuis verder aansterken.Ella is inmiddels 3 maanden en heeft nog steeds een piepende ademhaling. Dit kan nog wel even duren, maar hopelijk groeit ze hier overheen. Het gaat gelukkig goed met haar, al ben ik wel extra waakzaam. Ze drinkt en slaapt goed en is super vrolijk. Ze tovert een grote glimlach op haar gezicht als er ook maar iemand naar haar kijkt. We hadden nooit weggestuurd mogen worden bij de huisartsenpost, had de kinderarts tegen ons gezegd. Een belangrijke les, die vaak terugkomt, is ook nu weer: luister naar je moederinstinct.