Our blog

Ankie lives with her partner and is the mother of four children (aged 3, 7, 11, and 13). She has been a midwife in Assen for nearly 14 years, working at Aiber Midwives and Verloskundigen-Kloosterveen. In this blog, Ankie takes you through a typical day as a midwife. It’s Wednesday evening, and I have just taken over the shift from my colleague. For the next 48 hours, I am on call for all births and phone calls. When I wake up Thursday morning, I’m happy I managed to get a good night’s sleep. Full of energy, I start my visits. With the radio turned up to 10 and my singing voice only suitable for a private audience, I drive through my hometown of Assen. All new mothers receive a visit from us every other day during the first 8-10 days after birth. Sometimes it’s just a quick check-in to see how things are going, but usually, we chat a lot. We discuss the birth in detail and how the recovery is progressing. Because yes, recovery doesn’t always go smoothly. Feeding problems, painful engorged breasts, sensitive stitches, all while coping with a hefty dose of hormones. This is the average new mother... I start with Willemijn, who gave birth to her first child five days ago. Her delivery didn’t go quite as planned, but despite that, she looks back on it positively. The day before yesterday, my colleague visited her and she was glad it was all over and she could now enjoy her beautiful baby girl. Although breastfeeding was still a bit challenging, she visibly enjoyed her new role as a mother, fueled by the adrenaline that is present during the first 2-3 days after birth. I stand at the door, and as soon as I enter, I can see it’s not her day. She’s tired! It was another restless night and breastfeeding is still not going well. The little one isn’t latching properly yet, and in the first week, that often requires a lot of patience. Just as we both get a cup of tea from the maternity nurse, she bursts into tears. “How do people do this?” Willemijn asks. I comfort her by saying it’s a completely normal feeling, very common, and that a better night is definitely coming. As a mother of four, I completely understand her feelings. Whole days are spent feeding, comforting, changing diapers, and not forgetting to eat and drink yourself—and oh yes, sleeping whenever possible. It’s especially intense with the first child. Now that I have four children, I sometimes long for how it was with just one baby, but then I quickly remember that was actually the hardest. By the second, third, or fourth child, you usually know what to expect and tend to be more confident than with the first. We chat a while longer, and once the tears have dried and we’ve even shared a few laughs, I advise her on some breastfeeding tips and suggest she get some fresh air because the walls are closing in on her. Just a short walk outside—not too far—just to clear her head, and then some rest while the maternity nurse watches the baby. Relieved with a new plan for the next 24 hours, a big hug she desperately needed, and a caring maternity nurse, I continue with my visits. The great thing about postnatal visits is that, in most cases, there’s no time pressure like at the clinic. Unless there’s a birth in progress—in which case, I sometimes have to speed up my visits. Not exactly my best trait in this task. My husband calls it a tea party, but fortunately, we midwives know better. You are responsible for the health of mother and child. You want everything to go well during that first week. Usually, you provide lots of explanations and advice or offer a listening ear and sometimes a supportive arm... and yes, sometimes when everything goes really well, we do end up chatting quite a bit and it really feels like a tea party. So maybe my husband has a little bit of a point after all...

  One of the most exciting parts of being pregnant is decorating the baby’s room. Collecting the most beautiful items and products especially for that little miracle growing in your belly. Decorating the nursery is something you do with your heart—and your intuition! There are no strict rules, but we can imagine it’s nice to have some helpful guidelines. What should you pay attention to when decorating the nursery? Where do you start? We’re sharing the 5 most important tips with you! Tip 1: Get Inspired Take your time to gather enough inspiration. Think carefully about the kind of style you want in the nursery. Maybe you already have a few ideas in your head. These can be your starting point.You can find inspiration everywhere: online on Pinterest by searching for “baby room,” “baby styling,” or by looking on Instagram using hashtags like #nurserystyling, #babyroom, or #babystyling. Tip 2: Color Plan & Shopping Mood Board After gathering ideas, it’s fun to create a mood board with your favorite styles. It gives you a clear overview and is super handy when shopping online for nursery items. A key part of this mood board is your color plan! It’s even smart to start with this so you can build your choices around it. Look online for colors you love and keep them in mind while shopping. You could also visit a DIY store for color samples, but browsing for color inspiration online is a great alternative.Make sure to collect images that show an overall mood and tell a cohesive story. Do you want a bold room? Or something sweet, or maybe a timeless look? Think it through and make a clear choice—it will make decorating much easier! Tip 3: Create a Good Base A solid base in the nursery is key to styling the rest. Think about a good floor, a lovely wall color, and matching window coverings. Maybe you’d like to add wallpaper with a fun print that fits your theme. A good foundation is half the work! Tip 4: Layout & Furnishing Start by looking at the layout of the room. You’ll often need: a changing table, a cradle and/or cot, and a wardrobe or dresser. Decide what layout works best and how the furniture can shine in the space. Working with a small room? Choose furniture with extra storage space, like a drawer under the crib or wall shelves. Don’t be afraid to rearrange the furniture—go with what feels right! Tip 5: The Finishing Touch Once the basics are in place, it’s time to style the nursery! This is the most fun part and where you can add a personal touch. Use your mood board again. Think about your colors and theme. Styling basics for the baby room: Lighting Bedding for the cradle or cot Window coverings Changing pad + changing pad covers Canopy rod + canopy or mosquito net Wall cabinet or shelves Extra styling items: Muslin cloths (check out fun colors!) Cute cuddly toys A rug A mirror (makes the room feel bigger) Storage baskets Nice decorations Plants or dried flowers Also add some personal elements to the baby’s room. Think of the first ultrasound, a sweet card with a meaningful quote, or a pregnancy photo. These personal touches truly complete the space!

Tessa shares her first birth experience: her waters had broken, and labor had to be inducedTessa (27) became a mother for the first time on October 11 with the birth of her son, Sev. Tessa shares her experience of her first delivery. Her waters had ruptured, and her labor had to be induced. Whether I was dreading labor or afraid of the pain—those were questions I heard often during my pregnancy. But with a level-headed attitude, I’d simply respond: “Ah well, he has to come out one way or another, right?” I was exactly 39 weeks pregnant when, on Thursday evening while brushing my teeth, I felt something trickle down between my legs. It wasn’t much, but I immediately thought of my water breaking. I decided not to call the midwife right away, but to try and get a few more hours of sleep since I wasn’t feeling any contractions yet. After a very quiet night, I did end up visiting the midwife. She concluded that my womb was still full of amniotic fluid and couldn't confirm whether my water had really broken. So, back home to wait and see. But as the day went on, I started losing more fluid, and eventually I needed thick sanitary pads to keep up with the increasing amounts. Back to the midwife we went, and she scheduled us an appointment at the hospital for the next day. At the hospital, they were sure: my water had broken! Or more accurately, it had torn, since I was losing small amounts over time instead of one big gush. I spent one more night in my own bed, still hoping labor would start naturally. Unfortunately, that didn’t happen, so on Sunday morning we had to return to the hospital so I could be induced. With prolonged ruptured membranes, there’s a higher risk of infection, so you need to give birth within 72 hours. Before they could induce labor, my cervix needed to be ripened, which they do by inserting a “string” containing hormones. This has to stay in for 12 hours and can help kickstart contractions. On Sunday night at 10:00 p.m., my boyfriend Michaël had to go home—if there are no signs of labor, partners aren’t allowed to stay overnight. But they promised to call as soon as anything started, so with his phone on high alert, I was left alone for the night. And sure enough, labor started during the night! Looking back, I already felt something just after Michaël left, but at the time I wasn’t sure what it was. Luckily, I had no roommate and could walk around freely. Lying down was impossible for me—every contraction had me leaping out of bed to move through the pain. That night is a bit of a blur in hindsight; I lost all sense of time because I was so focused on managing the pain on my own. I think I even got a bit of sleep as the contractions eased slightly. By 8:00 a.m., I managed to eat a small breakfast, and Michaël thankfully returned. At 11:00 a.m., the midwife came to check me. I wasn’t sure if the rough night had accomplished anything, since things felt pretty calm by morning. But luckily—3 cm dilated! We were allowed to go to the delivery room to "push things along" with labor-inducing medication. At first, I was still "cheerfully" bouncing through contractions on one of those birthing balls, but a few hours later, it wasn’t funny anymore. I was hit with intense back labor. After what felt like an eternity, I stepped into a hot shower. It felt dangerously hot, but the warmth was the only thing that somewhat eased the pain. The wonderful nurse even brought me a popsicle. So there I was—eating an ice-cold popsicle under a blazing hot shower, haha! After 1.5 hours, I had had enough and asked about pain relief options. We chose Remifentanil (a form of morphine), which comes with a button you can press to control the dosage. Between you and me… I really liked it! I felt a bit stoned but was finally able to relax a little between contractions. That relaxation helped my dilation progress, too—within an hour, I went from 5 cm to 10 cm. Time to push! At first, I didn’t really know what I was doing, which resulted in a bunch of burst blood vessels in my face. But thanks to the amazing guidance of my midwife, things quickly improved. I think I even yelled halfway through that they could just leave him in there, but after 45 minutes of pushing, our son Sev was born. The most special moment of our lives! You don’t forget the pain (as the cliché goes), but it’s so worth it, and that makes it more than bearable. Plus, the relief that it’s all over plays a big role too. Yes, giving birth is painful. But relatively speaking, it’s just a few hours out of your life—and the reward is the most beautiful one imaginable. So don’t dread it—you have this primal strength in you too! One final tip from me: During my labor, lots of photos and a few videos were taken. Of course, it’s a personal choice, but I’m really glad they were. I look back at them with pride and joy, and I’m grateful to have those visual memories.

Amy (32) is engaged to Dwight (37). They live in Lelystad, and Amy is the mother of two daughters: Loïs (2.5 years) and Ella (3 months). Amy works as a primary school teacher but is currently enjoying a few more weeks of maternity leave. Ella caught the RSV virus when she was just three weeks old. Our second pride, Ella, was born completely healthy at 41 weeks. From the very first minute, Loïs was an incredibly loving sister. She showered Ella with hugs and kisses. Loïs had already taught us how valuable and important a child is. I almost exploded with love for my two girls. Loïs goes to daycare every Wednesday with great enthusiasm. Two weeks after Ella was born, Loïs came home from daycare with a runny nose. At that moment, my overprotective motherly instincts kicked in because I wanted to protect my newborn from any harm. But we soon realized it’s impossible to keep a two-year-old away from her newborn sister, whom she adores so much. We did try to limit the kisses and hugs. On Saturday night, Ella started feeding poorly, and I noticed she was breathing more heavily. She also coughed occasionally but fortunately didn’t have a fever. I immediately searched online to see what it could be and quickly came across articles about the RSV virus. The next morning, a good friend came to visit. She works as a doctor's assistant and heard Ella coughing. She told me that she recognized the sound from babies who had come to her clinic and had caught the RSV virus. I felt uneasy, and that same Sunday afternoon, I called the midwife. She advised me to call the out-of-hours GP service immediately. There, Ella showed her coughing, but we were sent home with the message that there was nothing concerning in her lungs. I was partly relieved by this message, but I wasn’t reassured because I could see that Ella was not herself. The next day, Ella’s feeding got worse and worse. She was also almost impossible to wake up. I expressed my worries to Dwight for the umpteenth time, but he was fed up with my concerns, holding on to the doctor’s words at the GP service. The next morning, Ella developed rapid breathing with chest retractions and flaring nostrils. I contacted the GP, and since these were corona symptoms, I was only allowed to come at the end of the day during the corona consultation hours. My mother came over to check on us, and I burst into tears. You feel so powerless. I wanted to protect Ella so badly, and it felt like I was failing. She was still so small. Ella’s face started to look gray, and my mother decided I shouldn’t wait and needed to call again. Luckily, I was immediately allowed to visit the GP, while my mother stayed home with Loïs. The GP only needed to listen briefly to Ella and suspected the RSV virus, saying we had to go straight to the emergency department at Almere hospital. On the way, I called Dwight, who was attending a course elsewhere in the country, to tell him Ella wasn’t doing well and that he needed to come to the hospital. Once at the hospital, Ella was put on a monitor. Her oxygen levels were low, and they attached various sensors to her. A mother’s heart breaks seeing her tiny baby like this, but I knew she was now in good hands. I was so relieved we were finally taken seriously. We were moved to a room in the pediatric ward. An hour later, the test results came back: Ella had caught the RSV virus. I was angry and sad at the same time. If only I had listened more to my mother’s instinct and hadn’t been sent away from the GP service. At that moment, there was no time to be angry because I wanted to be there for my little girl and fight this terrible virus with her. Amid loud screaming, a feeding tube was inserted into Ella. She was also given oxygen and a suppository every few hours. Saline drops were put in her nose, along with xylometazoline drops. The plan was to let Ella drink by herself as much as possible and give the rest through the feeding tube to ensure she got enough nutrition to get stronger. After each feeding, she stopped after just 10 cc. She simply couldn’t continue because she was so breathless and didn’t have the strength to drink on her own. Every now and then, she had severe coughing fits. The only thing I could do was hold her upright during those episodes. During such fits, I often pressed the alarm button because it was so intense I feared she wouldn’t recover. The monitor kept beeping during these episodes because her heart rate went above 200 for a long time. I saw so much fear and panic in Ella’s eyes — it was horrible. Unfortunately, the nurses couldn’t do much at those moments other than keep her upright. It was terrible to see Ella like that. After a coughing fit that often lasted fifteen minutes, she would collapse like a rag doll into my arms and fall asleep. She was exhausted and so weak. I cried a lot; I wished I could take it all from her. Days went by, and Ella’s condition didn’t improve much, but thankfully it didn’t get worse either. Dwight came by whenever he could. He also took Loïs with him sometimes, who missed her sister and mother terribly. She knew Ella was sick and had to stay in the hospital. I sang songs to Ella, and she often lay with me or in her hospital crib. The nurses had her sleep on her stomach to help her breathe better. The nurses decided to see how Ella would do without oxygen. They had already lowered the oxygen, so this was the next step. Unfortunately, it didn’t go well, and the monitor kept beeping because her oxygen levels were too low. She went back on oxygen. The course of RSV is hard to predict, but the pediatrician who visited every morning hoped she had passed her peak. Gradually, she started drinking more on her own. Whatever she didn’t drink was given via the feeding tube. The coughing fits were still there but thankfully shortened. Many visitors were scheduled whom I had to cancel. Everyone was rooting for us. Ella improved from day six onward and, among all the sensors on her face, showed me her first smile. What a magical moment. My little girl, so small and fighting this awful virus. Another attempt was made to let Ella breathe independently, and thankfully it went well. I was so proud of my child when she drank her bottle completely for the first time. I cried again, but this time tears of joy. If she got through the night well, there was a very good chance we could go home the next morning. She had to keep drinking well on her own, which she did, including her nighttime bottle. The next morning, the pediatrician discharged us from the hospital. Ella wasn’t completely out of the woods but could continue to recover at home. Ella is now three months old and still has wheezing breathing. This may last a while longer, but hopefully, she will outgrow it. Luckily, she is doing well, though I remain extra vigilant. She drinks and sleeps well and is very cheerful. She flashes a big smile whenever someone looks at her. The pediatrician told us we should never have been sent away from the GP service. An important lesson, which keeps coming back: always listen to your mother’s instinct.

Laura (32) is in juli bevallen van haar eerste dochter, Bowie. Laura heeft een best pittig traject gehad. Bowie is ontstaan vanuit IVF en Laura deelt haar ervaring over een moeizame bevalling via een keizersnede.6 maanden geleden ben ik bevallen van mijn dochter Bowie. Een mooie, gezonde, lieve, vrolijke dochter. Ik heb Bowie mogen krijgen via IVF. Een pittig traject maar zo geweldig dat het mogelijk is. Bowie is van de derde terugplaatsing uit een eerste lichting embryo’s. Als ik andere verhalen hoor valt dat gelukkig hartstikke mee. Echter het traject en het idee dat als dit niet lukt er nooit een wens vervuld zou worden is pittig. Als het mis gaat, ook al is het maar 2 keer mis gegaan, denk je toch “Gaat dit ooit lukken?”.Mijn zwangerschap verliep prima. Controles waren goed en ze groeide als kool. Aan het eind bleek dat ik een wat verhoogde bloeddruk had. Ook was Bowie voor de tijd in de zwangerschap een grote baby. Hierdoor werd mijn situatie medisch en ging ik over naar het ziekenhuis. Prima natuurlijk maar ik had graag thuis willen bevallen. Dat was een beetje een domper. Ik ging met 36 weken met verlof en eerlijk gezegd was ik het zat! Het was hartje zomer, ik was helemaal voorbereid en ik dacht laat haar maar komen. Ik sliep ook heel slecht wat de situatie niet hielp. Elke week zat ik huilend bij de verloskundige. Uiteindelijk kwam daar het verlossende woord. Donderdag avond (40+ 6 weken zwanger) zou ik worden opgenomen. Ik zou een slaapmiddel krijgen en vrijdag zou ik worden ingeleid. Yes!Zo gezegd zo gedaan. We gingen samen donderdagavond naar het ziekenhuis. Arnoud, mijn partner, mocht gelukkig mee. Ik kreeg wat voor het slapen rond 22.00 uur en weg was ik. De volgende ochtend werd ik getoucheerd. Nog geen ontsluiting… Balen want dat betekende, zoals de arts mij vertelde, dat eerst mijn baarmoedermond moest verweken. Ik kreeg medicatie om dit proces te versnellen. Om de 4 uur werd ik gecontroleerd en kreeg ik een nieuw setje pillen. Het schoot totaal niet op. Vrijdagavond was het eigenlijk nog hetzelfde. We bleven nog een nachtje. De volgende ochtend was er niks veranderd. Weer een dag medicatie. De dag verliep zoals die daarvoor: controles maar geen verbetering. Het was zo vermoeiend want je krijgt best wel krampen/voorweeën van die medicatie! Zaterdagavond leek het door te zetten, ik kreeg weeën! Onder de douche heb ik deze weggepuft. Er zou in de avond nog een arts komen maar zij had nog een spoedgeval dus ze kwam later. Uiteindelijk trok het weer weg en ik wilde alleen maar slapen. Weer een nacht verder. Zondagochtend werd ik wakker en geen weeën meer. Wederom werd ik gecontroleerd. Net aan 3 centimeter! Mijn vliezen konden gebroken worden en dat werd direct gedaan. Wat een gek gevoel! Het werkte wel want er startte direct een weeën storm. 3,5/4 uur duurde deze storm. Alle houdingen heb ik aangenomen maar niks hielp om de pijn iets af te laten nemen. Na 4 uur werd ik weer gecontroleerd. Ik was niks opgeschoten. Net aan 3 centimeter nog steeds. Oei, dat was vrij demotiverend. Ik zei direct dan wil ik een ruggenprik want dit hou ik niet vol. Ik was ook al kapot van die dagen ziekenhuis en medicatie. De anesthesist kwam direct en de ruggenprik was zo gezet. Gelukkig werkte hij ook direct! Wat een verlichting! Er werden gelijk wee-opwekkers aangesloten zodat het proces zou gaan versnellen. En er was eindelijk progressie: om de paar uur een paar centimeter erbij. 17.00 uur in de middag had ik 9 centimeter. De verloskundige zei: “Je gaat vandaag bevallen.” Spannend!Om 20.00 uur weer controle. Nog geen 10 centimeter. Om 21.00 uur controle, weer niks. Om 22.00 uur zei de zoveelste arts die ik die dag zag: “Misschien op handen en knieën zitten, de zwaartekracht wil nog wel eens helpen.” Nou oké, ik een uur zo gezeten. Ik trilde op mijn benen. Ik was echt gesloopt. Ik keek mijn vriend aan en zei: “waar moet ik de energie nog vandaan halen om een baby eruit te persen?”. Na een half uur kwam de verloskundige kijken. Ik keek haar aan en zei: “Je moet echt even eerlijk tegen me zijn: Hoe groot acht je de kans dat dit nog gaat lukken?” Ze was voorzichtig maar uiteindelijk zei ze zo’n 30%. Na nog een half uur op m’n knieën draaide ik weer op m’n rug. Waar ik eerst nog wel íets van de weeën voelde, voelde ik nu helemaal niks meer. “Probeer het laatste randje anders weg te persen.” Dat probeerde ik maar ook dit mocht niks helpen. Ik keek Arnoud en aan en zei: “Het gaat niet gebeuren, ik voel het.” Het woord keizersnede was al gevallen. De arts kwam weer terug en ze ging overleggen met de gynaecoloog. Die raadde het ook aan en voor ik het wist werd ik klaar gestoomd om een keizersnede te ondergaan.Ik werd door het ziekenhuis heen gereden. Ik voel nog de tegels onder me. Ik werd de uitslaapkamer ingereden en vanaf toen begon het circus. Met 3 verplegers en anesthesisten werd er van alles aangelegd. Stickers voor m’n hartslag, een zuurstofmeter, er werd uitgelegd dat ik andere verdoving door m’n al eerder gezette ruggenprik kreeg en ineens zag ik Arnoud in operatiepak voor me staan. Binnen no time lag ik op de operatietafel. Als je een keizersnede krijgt word de tafel iets gekanteld. Die klik maakte iets in mij los. Ik keek Arnoud aan ik zei: “Oeh, ik vind het nu spannend worden.” We begonnen beide te huilen van de spanning en ze begonnen. Ik kan niet goed beschrijven hoe het voelt. Het is geen pijn maar enorme druk en getrek. Ik vergelijk het altijd met het trekken van je verstandskies maar dan keer tien. Geen pijn maar zoveel druk! Bowie zat, wat toen bleek, muurvast. Ik had nooit natuurlijk van haar kunnen bevallen. Ze was een sterrenkijker en haar hoofd lag ook nog schuin. Waar normaal het moment van uitdrijven een paar minuten duurt, duurde dit ongeveer 20 minuten. Ze probeerde haar vaginaal terug omhoog te duwen en in lichte paniek werden de verplegers en anesthesisten gesommeerd om te helpen duwen. Dit werd met stemverheffing gevraagd. Mij vriend vroeg op een gegeven moment of alles wel goed ging. Ze gaven aan dat het moeizaam was. Ik focuste mij alleen maar op het verwerken van de druk. Wow, ik had een keizersnede echt onderschat!Ineens uit het niets was ze daar. Ik zag haar voorbij komen en ze werd snel gecontroleerd door de kinderarts. Het duurde even voordat ze huilde. Ik zei maar: “ik hoor niks, ik hoor niks!” En ineens hoorde ik een prachtige huil. Daar was ze. Bont en blauw dat wel maar helemaal gezond. Terwijl Bowie werd onderzocht lag ik enorm te trillen. Adrenaline zeiden ze. Arnoud nam Bowie vast mee naar de kamer en ik werd dicht gemaakt. Ik viel steeds in slaap zo moe was ik.De weken na de bevalling waren pittig. Ik was anderhalve liter bloed verloren dus het duurde even voor ik er weer was. We moesten ook echt samen de bevalling echt even verwerken. Veel tranen en stress allebei.Toen Bowie ongeveer 8 weken was had ik nog een gesprek met de gynaecoloog van de bevalling om terug te kijken en ik wilde weten hoe het kwam en wat het zou betekenen voor de toekomst. Ze gaf aan dat het een combinatie van verschillende factoren was. De ligging van Bowie, mijn bekken die wat meer in een trechter liepen en ik had een stug lijf. Uiteindelijk hebben ze mijn baarmoeder wat verder open moeten maken om erbij te kunnen. Dit betekende wel dat ik nooit natuurlijk kon bevallen want de druk van de weeën zou het litteken open kunnen scheuren. Heftig om te horen allemaal maar ik heb dit gesprek als heel prettig ervaren en kan het iedereen aanraden die een bevalling heeft waar wat complicaties optreden.Inmiddels is ze 6 maanden en is Bowie een lief vrolijk meisje. Sommige mensen om mij heen zeiden: “Ach, kijk nou wat daar ligt dan ben je die bevalling toch zo vergeten?”. Voor mij staat mijn bevalling en hoe ik dat heb ervaren los van het geluk dat ik mijn dochter in mijn armen heb. Dus nee, die bevalling vergeet ik niet meer maar dat is ook helemaal oké.

When you’re expecting a baby, there’s a lot coming your way. So many things you don’t know yet or have never done before. It might even make you feel a little insecure. Because… how are you going to manage it all? Luckily, in the Netherlands, a maternity nurse will come to your home to teach you and your partner everything you need to confidently take care of your little one. Of course, before the birth, you’re already busy getting everything ready for your baby’s arrival. That includes making the baby’s bed—it’s one less thing to worry about later. But how do you make your baby’s bed properly? In this blog, we’ll explain everything you need to know. The Right BeddingThere are many opinions out there when it comes to baby bedding—and just as many options! But what you’ll definitely need are: a mattress protector (molton), a fitted sheet, a flat sheet, a blanket, and a small muslin cloth. Expecting a little one in autumn or winter? Go for a blanket with a warm teddy lining. Expecting a spring or summer baby? Then the unlined version is just right. It provides enough warmth during the warmer months. For a crib, go for the 75 x 100 cm size; for a cot, you’ll need 100 x 150 cm. Let’s Get StartedStart with the mattress protector. A molton protects the mattress from accidents. Put this around the mattress first. Then stretch a fitted sheet over the mattress. On the spot where your baby’s head will lie, it’s a good idea to place a small muslin cloth. Fold the muslin cloth into a triangle, place it with the point upward in the bed, and tuck it tightly under the mattress. This catches any spit-ups, so you don’t need to change the sheet every day—you’ll have enough laundry as it is! Fun fact: if you iron muslin cloths, they absorb less moisture. So, it’s better not to iron them. Now the bed is ready for the sheet and blanket. Lay the sheet flat on the bed first, then place the blanket about 20 cm below the top edge of the sheet. Fold the top part of the sheet over the blanket. Next, check where your little one will lie. It’s important that their feet don’t quite reach the bottom edge of the bed. This way, they won’t easily slide down while sleeping. Tuck both the bottom and sides of the bedding tightly under the mattress. Babies love feeling snug, and it also limits their range of movement—which is safer. What Do You Need – and How Much? One bedding set, unfortunately, isn’t enough. It’s always helpful to have extras in the closet when something’s in the wash. We recommend the following: 3 x mattress protectors (moltons) 3 x fitted sheets 2 x flat sheets 2 x blankets 5 x small muslin cloths (70 x 70 cm) We hope Jollein’s tips help you confidently make your baby’s bed. Still have questions? Feel free to contact us—we’re here for you!

De jaarwisseling is standaard een uitdaging voor iedere ouder. Je wilt dat jouw kleintje lekker door slaapt tijdens zo’n onrustige nacht, maar hoe zorg je daar nou voor? Samen met Slaapkops hebben wij voor jou een aantal tips opgesteld, zodat je de jaarwisseling zonder zorgen doorkomt.We geven je 5 tips voor een zorgeloze jaarwisseling met je kleintje.Tip 1: Heb je een baby of een jonge dreumes/peuter? Laat je kindje dan lekker slapen! Je kindje heeft waarschijnlijk nog geen idee wat de jaarwisseling inhoudt en je kindje is waarschijnlijk lekker in diepe slaap. Wanneer je jouw kindje toch wakker maakt, kan het zijn dat je kindje weer moeilijk in slaap zal vallen en daardoor oververmoeid raakt. Tip 2: Heb je een wat ouder kindje? Dan is de kans groter dat hij of zij de jaarwisseling mee wil maken. Als je kindje hier niet om vraagt, zou ik dit ook niet aankaarten. Grote kans dat je kindje gewoon lekker blijft slapen en minder kans op oververmoeidheid de volgende dag. Wil jouw kleine er echt graag bij zijn? Breng hem/haar dan op tijd naar bed en maak je kindje vijf minuten voor twaalf uur wakker. Na het vuurwerk, kan jouw kindje weer lekker gaan slapen.Tip 3: Probeer het los te laten! De meeste kindjes zullen door het vuurwerk heen slapen en niet wakker worden. Probeer je hier dus ook niet te druk over te maken. Het is vaak een angst van ouders dat hun kindje wakker wordt, maar in de praktijk zien wij dat de meeste kindjes hier doorheen slapen. Maar als je als ouder de trap op loopt is dat een ander verhaal. ;)Tip 4: Laat je jouw kindje slapen maar wordt hij of zij toch wakker? Haal je kindje er dan even uit en troost je kindje. Wanneer alles weer rustig en stil is, leg je jouw kindje opnieuw in bed. Is jouw kindje echt uit de slaapkamer gehaald? Start dan opnieuw een kort bed ritueel voordat je jouw kleine naar bed brengt. Tip 5: Is jouw kindje wakker geworden? Zorg er dan voor dat de volgende dag een dag is die rustig verloopt zonder te veel prikkels/drukte. Daarnaast kun je jouw kindje ook wat eerder op bed leggen de volgende dag om eventuele oververmoeidheid direct op te lossen.Wij hopen dat deze tips jou helpen voor een zorgeloze nachtrust van jouw kleintje en dat jij als ouder een fijne jaarwisseling hebt.

Denise (30) is the mother of her son Evan (4 years) and her baby boy Enzo (3 months). In this blog, she shares her experiences with her first and second child, the restless nights, and her experience with probiotics. First-Time Mom With my first son, Evan, everything was new and super exciting because so much comes at you when you become a parent! I breastfed Evan for two years, and it didn’t always go smoothly. When he turned two, I really felt it was time to stop. I was a bit worried about how that would go during the nights because he still woke up every three hours for a feeding. Once I stopped breastfeeding, a miracle happened: our little man suddenly slept through the night! In the end, stopping was easier than I feared. He was sad for two days and still asked for a “mama slok slok” (his way of asking to nurse), which broke my heart a little. But when he started sleeping so well – and so did I after two years – we were overjoyed! Tummy Cramps When I was pregnant with our second son Enzo, I thought, “A second child? I’ve got this!” I had learned so much with Evan. But nothing could have prepared me for how different it would be. Enzo suffered a lot from tummy cramps and was a very restless baby. He also had some reflux in the first few weeks – a tough combination, especially while breastfeeding. Unfortunately, I hadn’t taken probiotics during pregnancy this time, something I did do with Evan. And Evan barely had any tummy issues. I really regretted skipping the probiotics. Sleepless Nights I started to dread the nights. We barely got any sleep and had to constantly rock and soothe Enzo. He slept next to me in a co-sleeper, so I could hear every sigh and whimper. He was extremely restless, cried often, flailed his arms, and made noises all night long. We tried everything: swaddling, drops, white noise machines, cuddly sheep… nothing seemed to help. Enzo cried so much. Some days, he only slept 4 hours in total – the other 20 hours, we were constantly moving with him to keep him calm. At first, a warm compress on his tummy helped a bit, and I was finally able to get two hours of sleep between feedings. But after a few days, even that stopped working. Probiotic Powder It was a really tough time – and that’s putting it mildly! We visited the GP and an osteopath, but it didn’t really help. Then I remembered: I had taken a probiotic powder during pregnancy with Evan – and not with Enzo. Suddenly it clicked. I was relieved to find out that the powder could also be given directly to babies in a bottle. So I ordered it immediately! We now give Enzo a bottle of formula once or twice a day so we can mix in the powder – and I also get a little breathing room. And sure enough: after just a few days, the tummy cramps became significantly less. I thought to myself, “If only I’d known this sooner!” We could finally start enjoying Enzo’s baby days a bit more. Sleeping Improvements Enzo is now three months old, and things are going much better! Some days he’s still a bit restless or struggles to poop, but it’s nothing like before. When he was 2.5 months, we moved him to his own room. I found this really scary! But to our surprise, it went super well. We use a white noise machine at bedtime so he knows it’s time to sleep. I put him in his little sleep sack, give him one last feeding, and lay him down. I stay with him for a bit to help with his pacifier, and then he drifts off. Sometimes he even falls asleep without the pacifier! If he wakes up, I go in, give him a gentle stroke on the head, pop the pacifier back in, and he goes back to sleep. He now usually sleeps from 7:30 PM to 3:00 AM, then wakes again around 7:00 AM. In the afternoon, he often naps for another two to three hours. Don’t Give Up! If your baby is restless, don’t give up! A sleep sack can really help. Swaddling only frustrated Enzo because he couldn’t move his arms. But having a routine and bedtime rituals made a big difference. And for us, the probiotic powder was by far the most helpful. Enzo also started sleeping better in his own room. Something else that really gives peace of mind: we have a baby monitor with a camera in his room. I can check on him from my phone, which helps me relax too.

There Was No Pink Cloud At FirstLaura (32) is the mother of 12-week-old Bowie. She shares her experience of the first nights in the hospital after giving birth, her struggles with sleep, unsolicited advice, and outdated views on baby sleep. Sleep... oh boy.A topic I Googled endlessly! Searches like “my baby sleeps restlessly”, “short naps baby”, or “baby routine 2 months”. I follow several sleep coaches on Instagram, both Dutch and American. You can literally get lost in it! So many different opinions, so many approaches. It drives you crazy! Not to mention all the forums I scoured for stories from other parents. A Rough StartThe sleep issues started right after birth. Bowie was born after three full days of induction: pills, contractions, storms of contractions, an epidural—you name it. In the end, she was born via emergency C-section. She was completely stuck, and they had to open me up even more to get her out. I was completely exhausted—like most women after birth. The first nights in the hospital, I couldn't sleep. I was still full of adrenaline and trying to process everything. But I didn’t really have the space to, because… hello, I had a baby! I was hyper-focused on her. Every sound she made had me on edge. Same with my partner Arnoud. We didn’t sleep, and neither did she. The nurses eventually took her for a bit so we could rest—and guess what? She slept too! The hospital was very focused on breastfeeding. I lost 1.5 liters of blood and my milk just wasn’t coming in. Supplementing with formula wasn’t considered the first night. But Bowie was a big baby and she was hungry! Of course, that didn’t help with sleep. But as new parents, you trust the experts. Luckily, she got some bottles later on. Old-Fashioned AdviceOnce the maternity nurse left, the local child health center took over. They give good advice, generally speaking. But when it comes to sleep, their views feel really old-fashioned. Bowie slept in her bassinet at night, in our room. We put her down asleep, and she would sleep between feeds. Perfect! But they told us to put her to bed at 7 pm and let her cry for 5 minutes if she didn’t fall asleep. I couldn’t do that. I rocked her to sleep, stayed with her until she dozed off. It took many evenings—but now she sleeps beautifully! Daytime was another story. She slept on me, on her dad, or in the playpen. Again, we were told to put her in her bed and let her cry—even when she was just 4–5 weeks old! Sorry, but no. I find that outdated, and I don't believe it leads to a happier baby. A Small Leap ForwardI also put pressure on myself. I kept thinking: “When I go back to work, there needs to be a rhythm.” She definitely sensed that. When I shared this with other moms, they all said the same: “Don’t stress. Try the bassinet, and if it doesn’t work, hold her. As long as she sleeps!” Still, the center kept recommending crying it out. Honestly, I now just tell them things are going fine—and follow my own path. I try every nap in her bassinet (still in our bedroom). Sometimes she only sleeps for 30 minutes. Then I take her with me—and she’ll sleep another 2–3 hours. Finally a RhythmNow that Bowie is 12 weeks old, we’re finding a rhythm. I can tell she gets sleepy about 1.5 hours after feeding. I change her diaper, put on a song, rock her almost to sleep, and lay her down. Sometimes it works, sometimes not. At daycare, she can fall asleep on her own—not for long, but she’s learning. Letting GoI’ve let go of the pressure. The rhythm will come. I’ve read some great articles about how crying it out doesn’t work and can even have long-term effects. It definitely doesn’t work for my daughter. Of course, I don’t rush to her for every little whimper. But real crying? Not for my baby. Trust Your GutTo all the moms out there: It’s a cliché for a reason—trust your motherly instinct! It’s so true. Every baby is different, and you know yours best. I’ve decided that if by 6 months she still doesn’t sleep alone in her own bed, I’ll consider a gentle sleep coach. Until then, I’m trusting my instincts—and I know it’ll all be okay. 📸 Instagram tip: @thenewsleepcoach

Judith (34) is a baby and child sleep coach with her own sleep coaching practice, Project Slaap, and has already helped many little ones (and parents) on their way to better sleep! Judith is mom to Maxe (2.5 years old) and currently expecting her second child. And as a sleep coach, of course, she knows all about teaching healthy sleep habits… In this blog, Judith shares when and how to start establishing a sleep routine for your newborn. After the birth of our daughter Maxe, I had just one goal when it came to sleep: getting her to sleep through the night as soon as possible. I used the book The Contented Baby as my guide, and after 7 weeks, I no longer had to get up at night (apart from one late evening feed at 10:30 PM), and she was already sleeping in her own bed during the day. A pretty successful story, right? Of course, I heard other experiences around me, but I didn’t fully understand at the time why things were different for some. By now, I know better — especially that sleeping through the night (with only one evening feed) at 7 weeks is definitely not 'the norm'. In fact, most babies still need at least 2 feeds between 7:00 PM and 7:00 AM around the 12-week mark. More important than aiming for uninterrupted sleep without feeds, is working on healthy sleep habits, recognizing signs of tiredness, managing wake windows, and building a routine. In my opinion, you can start introducing this as early as 6 weeks, but ideally somewhere between 8 and 12 weeks. But how do you do that? In the first 3 weeks after your baby is born, you'll notice your little one mostly sleeps and only wakes for a bottle, a clean diaper, and some cuddles. Most babies at this age can only stay awake for about 40 to 60 minutes before easily falling asleep again after feeding. This is because babies are born with high levels of melatonin from their mothers. After about 6 weeks, these natural melatonin levels decrease, and babies aren’t yet able to produce their own melatonin effectively. This usually develops around 8 weeks, which is the perfect moment to let your baby nap in a dark bedroom — essential for the production of melatonin, the sleep hormone! As I mentioned, it's best to start building a routine between 6 and 12 weeks, as this is when your baby's biological clock starts to develop, and they can begin to distinguish between day and night. You can help regulate this by exposing your baby to plenty of daylight, social interaction, appropriate naps, and regular feeds during the day. For example, by waking your baby for feeds during the day, you reduce the chance they will need extra feeds at night due to insufficient intake during the day. Before diving into a strict routine, I recommend paying close attention to your baby's wake windows. The wake window is the time from when your baby wakes up until they go back to sleep. Following these windows helps ensure your baby isn’t overtired when it’s time to sleep. When babies become overtired (from being awake too long), they produce stress hormones like cortisol and adrenaline, making it harder for them to fall asleep and stay asleep — often resulting in short, restless naps. To prevent overtiredness, I recommend using the following wake windows: Up to 3 weeks: max. 45 minutes 3 to 6 weeks: 60 minutes 6 to 12 weeks: 60 to 105 minutes Based on these windows, you can gradually work towards a routine — starting the day at the same time, waking your baby for daytime feeds, and making sure they go back to sleep within their wake window. During these first weeks, don’t rely solely on timing; also watch closely for tiredness cues. Red patches around the eyes or eyebrows, rubbing eyes, yawning, or becoming fussy are signs your baby is tired and ready for sleep. Sticking to wake windows and following a routine might sound like the secret formula for sleep success, but the most important skill — falling asleep independently — still needs to be addressed. Falling asleep independently is something every baby has to learn. It helps to observe tiredness cues and wake windows, but no matter how well you manage those, your baby will still need your help falling asleep, especially in the beginning — and that’s totally fine! Once you’re ready to work towards a routine, you can gradually reduce the level of help you provide. Initially, you might soothe your baby completely to sleep — by holding, rocking, or using the shush-pat method — but over time, you start putting them down slightly more awake, until after a consistent bedtime routine, you can place them down fully awake, and they fall asleep on their own. When I was pregnant with Maxe, I had no idea how I would handle my baby's sleep — I figured it would just work itself out. But now, being pregnant with my second child, it’s a different story. I know so much more about sleep and, of course, I want to do everything 'right' from the start. At the same time, I also know the clichés are true — this precious time flies by before you know it. So, I’ll take the first few weeks as they come. If it goes as smoothly as it did with Maxe, I’ll be lucky. And if not, I know exactly how to start building a routine between 6 and 12 weeks to help this baby become a good sleeper too!

Als je een pasgeboren baby hebt, mag je al voor het eerst kennismaken met het wisselende slaappatroon van kleintjes. Ze starten hun leven met vooral heel veel slaap en dat wordt steeds iets minder. Ook de manier waarop kleintjes slapen veranderd en waar sommige ouders een doorslapend kindje hebben van een paar weken oud, hebben andere ouders steeds weer nieuwe uitdagingen op het gebied van slaap.SlaapproblemenAlle kindjes zijn nou eenmaal anders, net als wij, en daarom werkt ook het slapen niet bij elk kindje hetzelfde. Sommige kindjes slapen altijd en overal heel makkelijk. Andere kindjes hebben bijvoorbeeld moeite om (zelfstandig) in slaap te vallen, om langere slaapjes te doen of om rustige nachten te maken. En met een beetje pech, heb je met alle drie de uitdagingen tegelijk te maken. Soms gaat het slapen van het begin af aan al niet goed op alle fronten maar vaak is er dan (fysiek) echt iets aan de hand maar soms is het ook een patroon dat ontstaat uit oververmoeidheid omdat het slapen overdag bijvoorbeeld niet lekker gaat. Uiteindelijk zie je dat dan ook terug in de nachten. Wat ik vaak zie bij de ouders die ik mag begeleiden dat het slaapprobleem begon met één uitdaging (bijvoorbeeld hazenslaapjes) en dat het uiteindelijk steeds erger is geworden tot aan zeer onrustige nachten en niet meer (zelfstandig) in slaap kunnen vallen. Deze kindjes huilen vaak veel. Niet zo gek: ze zijn hartstikke moe.Slaapmethodes en slaaphygiëneEr zijn tal van methodes waarmee je (samen met een slaapcoach) kan zorgen dat jouw kindje beter gaat slapen. Ik sta erg achter de methode waar ik mee werk maar dat zal voor een slaapcoach die een andere methode aanhoudt net zo zijn. Ik geloof daarom ook dat elke methode kan werken, als je er zelf maar een goed gevoel over hebt en er echt achter staat. Maar… er zijn een aantal universele dingen die je kan doen, buiten troost-methodes, wakkertijden, slaapschema’s, etc. om: zorgen dat de omstandigheden rondom het slapen goed zijn. Ook wel slaaphygiëne genoemd.Lekker naar buitenAllereerst heeft buitenlucht en -licht (vooral in de ochtend) een heel gunstig effect op slaap. Dus ga elke dag even met je kindje buiten wandelen. Daarnaast is het essentieel om een duidelijk bedtijd-ritueel te hebben. Eigenlijk maakt het niet zoveel uit wat je doet, als je het maar doet én het liefste ook nog in dezelfde volgorde. Op deze manier gaat er een seintje naar de hersenen dat het straks tijd is om te slapen en dat maakt het in slaap vallen makkelijker.De ideale slaapomgevingOok kan je een paar dingen qua slaapomgeving doen om de omstandigheden rondom het slapen zou fijn mogelijk te maken: Ga na of de kamer donker genoeg is of dat er overdag veel licht binnen komt? De kamer mag echt goed donker zijn. Wellicht heb je geen verduisterende gordijnen maar je zou kunnen overwegen om een verduisterend rolgordijntje achter de gordijnen te hangen. Die zijn relatief voordelig op maat te laten maken bij verschillende online aanbieders. Een andere optie is om online een verduisteringsgordijnen met zuignappen te kopen (vaak bij de grote online winkels te vinden). Ga na over er veel prikkels zijn waardoor het in slaap vallen bemoeilijkt kan worden. Denk hierbij aan iets dat boven het bed hangt, drukke kleurtjes, knuffeltjes of speeltjes in het zicht? Deze hoeven niet perse in het bedje te liggen, ze kunnen ook al prikkelen als ze bijvoorbeeld op een kast in het zicht staan. Meet eens of het niet te warm of te koud op het kamertje is (16-18 graden is een optimale slaapkamer temperatuur) of misschien te vochtig of te droog. Zorg voor een fijn slaapzakje en/of lakentje en dekentje. Het liefste van natuurlijke materialen dat ademt namelijk beter (katoen of wol). Let daarbij ook op de TOG waarde van een slaapzakje en dekentje. Deze waarde vind je vaak op het label of op de verpakking van slaapproducten. Alles over de TOG waarde kan je vinden in deze blog. Mocht je een nachtlampje willen gebruiken, zorg dan dat dit licht oranje of rood is. Dat helpt bij het aanmaken van melatonine (slaaphormoon). Blauw of wit licht bemoeilijkt de aanmaak van dit hormoon. Gebruik een fijne muziekhanger. Het muziekje dat dan elke keer vlak voor het slapen terug komt, is een slaapcue (seintje naar de hersenen dat het tijd is om te gaan slapen). Ik ben persoonlijk heel erg fan van de muziekhanger Moon. Het liedje dat afgespeeld wordt is “You are my sunshine”, dus net even anders dan andere muziekdoosjes en mijn zoontje wordt inmiddels zelfs rustig als ik dat liedje voor hem zing om momenten dat hij overstuur is.Go with the flowTot slot wil ik nog kwijt: heb je een slecht slapend kindje: je bent zeker niet de enige. 50 procent van alle kinderen krijgt ergens in de eerste 4 levensjaren te maken met slaapproblemen. De frustratie en vermoeidheid die hier ook voor jou als ouder bij komt kijken is heftig. Ik wil je vooral het advies geven om rustig te blijven, accepteer dat de situatie nu (tijdelijk) zo is. Vraag eens hulp in je omgeving, bijvoorbeeld dat je kindje een nachtje uit logeren gaat om bij te kunnen slapen. Doe wat je kan en waar je invloed op hebt maar verder: go with the flow. Als jij relaxed bent, zal dit een positieve invloed op het slaapgedrag van jouw kindje hebben.Vraag hulpKom je er zelf echt niet uit of loop je op je tandvlees: vraag om hulp. Er zijn veel verschillende slaapcoaches met verschillende methodes. Er is altijd wel een coach die bij je past en en past bij jouw ouderschapsstijl. Ik geef in deze blog tips om bepaalde producten te gebruiken om de slaap te bevorderen. En deze producten kunnen zeker bijdragen maar zijn geen wondermiddelen. Het slapen van je kindje zit vooral in het goed interpreteren van de slaapsignalen en het inspelen op deze signalen. Bij sommige kindjes lijkt dit een onmogelijke opgave omdat vermoeide kindjes allemaal tegenstrijdige signalen kunnen afgeven. Blijf dan niet aanmodderen maar zoek hulp. Ik weet bijna zeker dat je achteraf zult zeggen dat het de investering meer dan waard was.Wil je meer info over slaapcoaching? Kijk dan even op mijn instagram of website.Liefs,Simone Simone (39) is moeder van dochter, Lauren (4) en zoontje, Thijn (21 maanden). Ze is slaapcoach geworden vanuit haar persoonlijke behoefte. Beide kids sliepen het eerste jaar erg slecht en bij beide kids heeft ze een post partum depressie gehad, de laatste keer getriggerd door het slaaptekort. Simone wil jou als ouder graag helpen. In deze blog vertelt ze hoe je de ideale slaapomstandigheden creëert voor je kindje.

Slapen en baby’s… Het blijft een hele zoektocht om jouw baby zo lekker mogelijk te laten slapen. Als mama ben je veel onderweg, helemaal als je oudere kids hebt met verplichtingen. Natuurlijk ga jij er ook graag op uit met je kroost, gezellig naar de kinderboerderij, bij vriendinnen langs, samen zwemmen of een fijne wandeling voor de broodnodige vitamine D. Maar vaak als je onderweg bent besluit je kleintje om eens lekker een lang dutje te doen op het ‘verkeerde’ moment, waardoor er daarna niet meer wordt geslapen in het eigen bedje. Of je zit lang in de auto en je vraagt je af of het wel veilig is als je baby lang slaapt in het autostoeltje. Wij vroegen de slaapcoaches van Slaapkops om tips te geven hoe jouw baby lekker kan slapen als je onderweg of op vakantie bent. Slaapkops heeft honderden gezinnen geholpen aan meer slaap. De meiden van Slaapkops zijn niet alleen gecertificeerd slaapcoaches, maar ook ervaringsdeskundigen! Op Instagram hebben jullie een vraagsticker ingevuld en daaruit kwamen de volgende meest gestelde vragen hoe je zorgt dat je baby lekker slaapt als je onderweg of op vakantie bent. Melissa, 28, mama van Boaz (7 maanden)“Wij gaan binnenkort op vakantie en ik vind het dan lastig om mijn baby in een vreemde omgeving in slaap te krijgen. Zijn hier tips voor?” “Probeer zoveel mogelijk vast te houden aan het huidige ritme en routines. Dus voer nog steeds hetzelfde bedtijdritueel uit en leg je kindje op zijn/haar vaste tijden op bed. Maak de kamer ook goed donker door bijvoorbeeld een black-out gordijn mee te nemen. En: op vakantie gaat het nou eenmaal een beetje anders. Probeer dit ook los te laten en te genieten van de vakantie!” Chantal, 31, mama van de tweeling Lola en Lieke (18 maanden)“Als je lang in de auto moet zitten wanneer je op visite gaat of een uitstapje maakt, plan je de rit dan in of om de slaapjes heen?” “Plan de rit zoveel mogelijk om de slaapjes heen. Ga bijvoorbeeld op stap als je kindje net goed geslapen heeft, dan is de kans klein dat hij/zij in de auto in slaap valt. Hiermee voorkom je een hazenslaapje onderweg. In sommige gevallen lukt het een kindje juist beter om in de auto te slapen dan in bed. In dat geval kan je juist de auto inzetten om je kindje te laten slapen en oververmoeidheid te voorkomen.” Tessa (36), mama van Sem (2,5) en Emma (9 maanden)“Hoe voorkom je dat de slaapjes on the road hazenslaapjes zijn?” “Door alleen op pad te gaan op de momenten dat een hazenslaapje oké is of juist als je kindje goed is uitgerust. Dat zou natuurlijk ideaal zijn, maar soms is het niet anders. Je kunt hier bijvoorbeeld white noise inzetten als je dit normaliter ook gebruikt en je kindje helpen een nieuwe slaapcyclus te laten pakken (bijvoorbeeld aaien). Een hazenslaapje onderweg is helaas niet altijd te voorkomen. Als dit gebeurt, leg je kindje dan 's avonds wat eerder op bed of bied wat eerder een extra dutje aan.” Fatima (27), mama van Seff (3) en Noor (1)“Mijn kindjes vallen moeilijk in slaap bij opa en oma of op de crèche, wat kan ik doen om dit gemakkelijker te maken?” “Vraag of zij zoveel als mogelijk hetzelfde ritme aan willen houden als thuis. Als een kindje al in een fijn ritme zit (of bij jonge kindjes werk je met wakkertijden), dan is de kans groter dat ze op dat moment ook ergens anders in slaap zullen vallen. Geef ook iets mee van thuis zoals een knuffeldoekje of een slaapzakje!” Anna (24), mama van Finn (2) en zwanger van haar tweede kindje“Hoe houd ik mijn kindje wakker als ik nog een klein stukje moet rijden vlak voor zijn middagdutje?” “Dit hangt een beetje van de leeftijd van je kindje af. Kleinere baby's zijn vaak niet wakker te houden en zou ik maar gewoon lekker laten slapen. Pas zo nodig de rest van het ritme erop aan. Oudere kindjes kun je wakker houden door bijvoorbeeld liedjes te zingen samen en een gesprek met je kindje aangaan of een spelletje te spelen.” Mariska (36), mama van Teddie (6), Foss (3) en Bo (4 maanden)“Is het veilig om mijn kindje in het autostoeltje te laten slapen als ik onderweg ben?” “Ja, je kunt zeker je kindje in het autostoeltje laten slapen (mits je kindje veilig in het stoeltje zit en zijn jasje uit heeft). Er wordt aangeraden je kindje niet langer dan twee uur in een maxi-cosi te laten zitten vanwege het ruggetje.” Chi (29), mama van Lotus (3,5) en Yuki (3 maanden)“Zijn er tips voor vliegen met een baby? Hoe zorg ik dat een baby toch zijn rust pakt op een lange vlucht?” “Tijdens vliegen met een baby zou ik je kindje echt in slaap helpen. Je kunt je kindje wiegen, aaien of in slaap voeden. Gooi alle regels wat betreft zelfstandig slapen even over boord en zorg dat je kindje lekker in slaap kan vallen. Voor kleinere baby's zijn op langere vluchten ook babybedjes (bassinet) beschikbaar. Het vliegtuig zelf is al een natuurlijke white noise, dus die kun je vast afvinken!” Indra (25), mama van Chloé (4), Ashley (3) en Joá (10 maanden)“Wij gaan naar een warm land op vakantie, hoe zorg ik dat mijn baby toch veilig en lekker slaapt ondanks de hitte?” “Oef, slapen in een temperatuur die te warm of te koud is, kan zorgen voor moeilijk slapen. Een juiste temperatuur is heel belangrijk. Probeer de dutjes zoveel mogelijk in de slaapkamer plaats te laten vinden waar hopelijk de temperatuur gereguleerd kan worden. Kleed je kindje ook op de warme temperatuur, dus laat je kindje in bijvoorbeeld alleen een luier of romper slapen. Geef je kindje ook voor het slapen een lauwwarm badje, zodat je kindje niet te snel afkoelt voor het slapen. Succes!” Lotte (33), mama van Sara (1) en zwanger van haar tweede kindje“Mijn dochter valt lekker in slaap in de kinderwagen, maar zodra we thuis zijn en ik de kinderwagen laat staan, wordt mijn baby direct wakker, hoe zorg ik dat hij verder slaapt?” “Door te lopen met de kinderwagen, wieg je je kindje als het ware in slaap. Als je daarmee stopt, is de kans inderdaad groot dat je kindje wakker wordt. Je kunt allereerst proberen om je kindje buiten te laten staan (bijvoorbeeld in de tuin met jouw toezicht). Hierdoor ervaart je kindje een minder groot verschil dan van buiten naar binnen. Lukt dat niet? Plan dan het wandelen om de slaapjes heen of loop juist nog een extra rondje!” Marian (30), mama van tweeling Thijs en Thom (5 maanden) “Als ik op pad ben geweest en mijn baby’s onderweg in slaap zijn gevallen wil ik ze overtillen in hun eigen bedje, maar helaas worden ze altijd wakker. Hoe leg ik ze over in hun eigen bedje zonder dat ze wakker worden?” “Je kunt dit een beetje proberen te timen als je de slaapcyclus van je baby kent. Na ongeveer 15/20 minuten zijn kindjes in hun diepe slaap. Op dat moment is het vaak makkelijker om je kindje over te leggen. Na 45 minuten is de slaapcyclus afgerond en zitten ze in hun lichte slaap. Grote kans dus dat je kindje op dat moment wakker wordt als je hem of haar wilt overleggen. Als je dan nog even wacht, valt je kindje weer opnieuw in de diepe slaap. Word je kindje een beetje wakker? Help je kindje dan weer in slaap. Lukt ook dit niet? Loop/rij dan nog even door zodat je kindje toch goed heeft kunnen slapen! “ Wij hopen dat jullie met deze tips onbezorgd op pad kunnen met jullie kleintjes en wensen iedereen fijne dutjes, slaapjes en nachtrust toe! Mocht je na het lezen van deze blog nog vragen hebben over het (niet) slapen van jouw kindjes kun je contact opnemen met Slaapkops.